Parantumaton kaipuu
Μάνα μου είμαι φθισικιά, θα πάω να γυρίζω,
μεσ’ στης Πεντέλης τα βουνά, τα πεύκα να μυρίζω.
Εκεί, μανούλα μου γλυκιά, θέλω να κατοικήσω,
τα πεύκα να ’χω συντροφιά, ώσπου να ξεψυχήσω.
Μεσ’ στης Πεντέλης τα βουνά παντοτινά θα μείνω,
μανούλα μου, ποτέ καλά ξέρω πως δε θα γίνω.
Αγάπησα και χάνομαι, ξεφτίζει η ζωή μου,
μεσ’ στης Πεντέλης τα βουνά θα μείνει το κορμί μου.
Äitini, keuhkoni ovat heikot, menen palatakseni
Pentelin vuorille mäntyjen tuoksuun.
Siellä, äitiseni ihana, haluan asua
männyt seuranani, kunnes heitän henkeni.
Pentelin vuorilla ainiaan asun
aitiseni, koskaan en tiedä kuinka ei se kävisi.
Rakastuin ja menehdyn, heikkenee elämäni,
Pentelin vuorilla säilyy ruumiini.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 28.11.2008