It's raining
Βρέχει.
Το νερό κυλάει ποτάμι.
Βρέχει.
Και το τραίνο ξεκινά.
Αχ να ’ξερα αν κλαις πίσω απ’ το τζάμι.
Κι εγώ κλαίω στο πλευρό του σταθμάρχη
που μ’ ανάβει τσιγάρο χλωμός.
Οι ανθρώποι, μου λέει, είναι βράχοι,
δεν τους ρίχνει ο πρώτος σεισμός.
Θα ξεχάσεις, μου λέει, θα ξεχάσεις
δεν κρατάει αιώνια ο καημός.
Εδώ πέρα δεν είναι το τέρμα,
είναι ένας μονάχα σταθμός,
Φεύγεις.
Ένας ξένος αύριο θα ’σαι.
Φεύγεις.
Κι εγώ θέλω μοναχά...
Αχ να ’ξερα που φεύγεις αν λυπάσαι.
Κι εγώ κλαίω στο πλευρό του σταθμάρχη ...
It's raining
The water is flowing into a river
It's raining
And the train pulls out
If only I knew if you are crying behind the window
and I cry on the station master's shoulder
who, pale, lights my cigarette
"People", he tells me, "are like rocks"
"the first earthquake can't knock them down,
You will forget", he tells me "you will forget,
the grief doesn't last forever,
this is not the end,
this is only a stop".
You're leaving
Tomorrow you will be a stranger
You're leaving
and all I want...
is to know if you're sad about leaving
and I cry...
manosaris, manos aris © 01.12.2008