Miroir
Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ’ την ασχήμια να σωθούν.
Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί
Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.
Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν’ κομμάτια.
Μια μέρα ήρθε στο χωριό
άγγελος πληγωμένος.
Τον φέρανε σε ένα κλουβί
κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος,
την ομορφιά του για να δει.
Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί
Κι είπε αν θέλεις να σωθείς
από την ομορφιά σου,
πάρε τσεκούρι και σπαθί
και κόψε τα φτερά σου.
Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλο μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν’ κομμάτια.
Un jour est arrivée au village une femme tarantule
et tous se sont précipités pour la voir.
Certains lui ont jeté du pain
d'autres des pierres
pour échapper à sa laideur.
Et un enfant lui a offert une fleur rouge,
un enfant
un enfant lui a demandé une chanson,
un enfant.
Qui lui a dit de ne jamais dire
combien sont laids
ceux qui ont du dégoût pour elle
et restent là à regarder.
Qui lui a dit de ne jamais regarder
l'autre dans les yeux,
car nous devenons miroir
et tous nous réduiront en morceaux.
Une jour est arrivé au village
un ange blessé.
On l'a apporté dans une cage
et la foule excitée a payé
pour voir sa beauté.
Et un enfant petit ange beau comme une larme
un enfant
un enfant lui a demandé une chanson
un enfant
Qui lui a dit si tu veux te sauver
de ta beauté,
prends une hache et une épée
et tranche tes ailes.
Qui lui a dit de ne jamais regarder
l'autre dans les yeux
car nous devenons miroir
et tous nous réduiront en morceaux.
stephellas, Stéphane © 01.03.2009