| #1 | Η πίτα
Στίχοι:
Μουσική:
Η πίτα εβρουχνίασεν
ο πετεινόν εσάπεν
τεμέτερον ο Γιωρίκας
κάθκαν ημέραν χάται.
Η πίτα, η πίτα
το αλυκόν η πίτα
εγώ απ’ ατό πως έφαγα
και εκάγα ασή δίψα
κανείς νερό κ’ εδώκε εμέν
και εκάγα ασή δίψα.
Αφκά σο παραθυρόπο σ’
τραγωδώ και συρίζω
εσύ αφκά κι κατηβαίντς
καίουμαι και βρουλίζω.
Η πίτα, η πίτα
το αλυκόν η πίτα
εγώ απ’ ατό πως έφαγα
και εκάγα ασή δίψα
κανείς νερό κ’ εδώκε εμέν
και εκάγα ασή δίψα.
Λύε με, μάνα μ’, λύε με
λύε με θ’ αποθάνω
φοβούμαι εποίκα κρίμματα
και κατ’ κακό παθάνω.
Η πίτα, η πίτα
το αλυκόν η πίτα
εγώ απ’ ατό πως έφαγα
και εκάγα ασή δίψα
κανείς νερό κ’ εδώκε εμέν
και εκάγα ασή δίψα.
Τα ρασομήτα ένοιξαν
τα λεφτοκάρεα φύλλα
μαθάνω σενταλούκ εφτάει
τεμόν η τρανταφύλλα.
Η πίτα, η πίτα
το αλυκόν η πίτα
εγώ απ’ ατό πως έφαγα
και εκάγα ασή δίψα
κανείς νερό κ’ εδώκε εμέν
και εκάγα ασή δίψα. | #2 | Νέοι στίχοι:
Η πίτα εβρουχνίασεν
ο πετεινόν εσάπεν
τεμέτερον τ' εμέτερον ο Γιωρίκας
κάθκαν κάθαν ημέραν χάται.
Η πίτα, η πίτα πίτα,
το αλυκόν η πίτα
εγώ απ’ ατό πως έφαγα
και εκάγα ασή δίψα ας ση δίψαν
κανείς νερό κ’ ’κ’ εδώκε εμέν με
και εκάγα ασή δίψα. ας ση δίψαν
Αφκά σο παραθυρόπο σ’
τραγωδώ και συρίζω
εσύ Εσύ αφκά κι κατηβαίντς ’κι κατηβαίντς,
καίουμαι και βρουλίζω.
Η πίτα, η πίτα πίτα,
το αλυκόν η πίτα
εγώ απ’ ατό πως έφαγα
και εκάγα ασή δίψα ας ση δίψαν
κανείς νερό κ’ ’κ’ εδώκε εμέν με
και εκάγα ασή δίψα. ας ση δίψαν
Λύε με, ’Λί εμέ, μάνα μ’, λύε με ’λί εμέ
λύε με ’λί εμέ θ’ αποθάνω
φοβούμαι Φοβούμαι εποίκα κρίμματα κρίματα
και κατ’ κακό παθάνω. θα κακοπαθάνω
Η πίτα, η πίτα πίτα,
το αλυκόν η πίτα
εγώ απ’ ατό πως έφαγα
και εκάγα ασή δίψα ας ση δίψαν
κανείς νερό κ’ ’κ’ εδώκε εμέν με
και εκάγα ασή δίψα. ας ση δίψαν
Τα ρασομήτα Σα ραχομύτια ένοιξαν
τα λεφτοκάρεα λεφτοκάρυα φύλλα
μαθάνω σενταλούκ εφτάει Μαθάνω σενταλούκ' ευτάει
τεμόν τ' εμόν η τρανταφύλλα. τρανταφύλλα
Η πίτα, η πίτα πίτα,
το αλυκόν η πίτα
εγώ απ’ ατό πως έφαγα
και εκάγα ασή δίψα ας ση δίψαν
κανείς νερό κ’ ’κ’ εδώκε εμέν με
και εκάγα ασή δίψα. ας ση δίψαν
Αποδοχή διόρθωσης στίχων
Τελική διαμόρφωση στίχων
Η πίτα εβρουχνίασεν
ο πετεινόν εσάπεν
τ' εμέτερον ο Γιωρίκας
κάθαν ημέραν χάται.
Η πίτα, η πίτα,
το αλυκόν η πίτα
εγώ απ’ ατό πως έφαγα
και εκάγα ας ση δίψαν
κανείς νερό ’κ’ εδώκε με
και εκάγα ας ση δίψαν
Αφκά σο παραθυρόπο σ’
τραγωδώ και συρίζω
Εσύ αφκά ’κι κατηβαίντς,
καίουμαι και βρουλίζω.
Η πίτα, η πίτα,
το αλυκόν η πίτα
εγώ απ’ ατό πως έφαγα
και εκάγα ας ση δίψαν
κανείς νερό ’κ’ εδώκε με
και εκάγα ας ση δίψαν
’Λί εμέ, μάνα μ’, ’λί εμέ
’λί εμέ θ’ αποθάνω
Φοβούμαι εποίκα κρίματα
και θα κακοπαθάνω
Η πίτα, η πίτα,
το αλυκόν η πίτα
εγώ απ’ ατό πως έφαγα
και εκάγα ας ση δίψαν
κανείς νερό ’κ’ εδώκε με
και εκάγα ας ση δίψαν
Σα ραχομύτια ένοιξαν
τα λεφτοκάρυα φύλλα
Μαθάνω σενταλούκ' ευτάει
τ' εμόν η τρανταφύλλα
Η πίτα, η πίτα,
το αλυκόν η πίτα
εγώ απ’ ατό πως έφαγα
και εκάγα ας ση δίψαν
κανείς νερό ’κ’ εδώκε με
και εκάγα ας ση δίψαν
|
