| #1 | Η υβρεοπομπή
Στίχοι:
Μουσική:
Ανήκω κι εγώ στη σωρεία των ανθρώπων
Που βλέπουν το στρατό σαν κάτι άχρηστο εντελώς
Μα ωστόσο διδάχτηκα και επηρεάστηκα
Απ’ το τάγμα το ανέστιο των υβριστών. Λέω
Υπάρχει μία σκοτεινή κοιτίδα στο Έθνος
Που δύναται λεοντόκαρδα ν’ αντιπαρατεθεί
Σους έξωθεν κίνδυνους
Σε Φράγκους κι Αγαρηνούς
Και αυτή είναι η Ελληνική υβρεοποιία.
Φαντάσου μια στιγμή μιαν ολονύχτια παρέλαση
Να σχίζει όλη την Εγνατία οδό
Και αντί για ονόματα
Διαιρέσεις σε σώματα
Να ’ναι συντεταγμένη με αυτό τον τρόπο:
Τα μουνιά καπέλα, οι πάρε τ’ αρχίδια μου
Οι την Παναχαϊκή μου και τα χεζοβολιά
Να ακολουθούν τα παινεμένα μουνόπανα
Του κώλου τα εννιάμερα κι οι γάμησέ τα
Ακόμα πιο μπροστά να είναι οι μαλακοκάβληδες
Οι φτωχομπινέδες κι οι πουτάνας γιοι
Με τύμπανα πιο κει οι ηρωικοί κλαπαρχίδηδες
Τα κωλοτρυπίδια κι οι κλασομπανιέρες.
Τα μαλακιστήρια να βαράνε τις σάλπιγγες
Και τα μυγοχέσματα να δίνουν εντολές
Να ρυθμίζουν με σφυρίχτρα το εν δυο οι μικροτσούτσουνοι
Το πόδι να βαράνε οι το στανιό μου μέσα
Να υπάρχει ένα μεσαίο μέρος με ύβρεις κοινότοπες
Οι άντε και γαμήσου οι παλιοπούστη και λοιπά
Και αντί για ιερατείο να προπορεύονται οι βλάσφημοι
Που αυτά που λεν’ δεν είναι για να τ’ αναφέρω.
Τέλος μπροστά μπροστά κι εν είδει παραστάτη
Αγκαλιά η πουτάνα και το γαμώ τα παιδιά
Και μελαγχολικός κρατώντας τίμιο λάβαρο
Ν’ ανοίγει την πομπή ο εθνικός μαλάκας.
Απόψε που σου γράφω μπαίνω στον μήνα τον ένατο
Στο θάλαμο το ημίφως μου σκεπάζει την ψυχή
Σε θέλω, σε σκέφτομαι κι απλώς ονειρεύομαι
Σε σένα να τελειώνει αυτός ο κάτω κόσμος.
Εγώ που δε βρίζω, που αυτοπεριορίζομαι
Που ψάχνω μες τη γλώσσα μιαν αρχαία πηγή
Δυο χρόνια απ’ το χρόνο μου αφήνω τον κόσμο μου
Και ζω στο πίσω μέρος της δημιουργίας
Πληγές, βωμολοχίες κι αλλήλοταπεινώσεις
Κάτω απ’ τη μπότα ενός επινοημένου διοικητή
Κι εγώ ο αόρατος στη βάση του δόρατος
να κλαίω και να γελάω με την πομπή της ύβρης. | #2 | Νέος δίσκος στην 1η εκτέλεση: Οι απίθανες περιπέτειες του Φοίβου Δεληβοριά - 2008
Νέοι στίχοι:
Ανήκω κι εγώ στη σωρεία των ανθρώπων
Που που βλέπουν το στρατό σαν κάτι άχρηστο εντελώς
Μα μα ωστόσο διδάχτηκα και επηρεάστηκα
Απ’ απ’ το τάγμα το τάγμα,το ανέστιο των υβριστών. Λέω υβριστών.
Υπάρχει Λέω,υπάρχει μία σκοτεινή κοιτίδα στο Έθνος
Που που δύναται λεοντόκαρδα ν’ αντιπαρατεθεί
Σους στους έξωθεν κίνδυνους κίνδυνους,
Σε σε Φράγκους κι Αγαρηνούς
Και και αυτή είναι η Ελληνική υβρεοποιία.
Φαντάσου μια στιγμή μιαν ολονύχτια παρέλαση
Να να σχίζει όλη την Εγνατία οδό
Και και αντί για ονόματα ονόματα,
Διαιρέσεις διαιρέσεις σε σώματα
Να να ’ναι συντεταγμένη με αυτό τον τρόπο: τρόπο.
Τα μουνιά καπέλα, οι πάρε τ’ αρχίδια μου μου,
Οι οι την Παναχαϊκή μου και τα χεζοβολιά
Να να ακολουθούν τα παινεμένα μουνόπανα μουνόπανα,
Του του κώλου τα εννιάμερα κι οι γάμησέ τα τα.
Ακόμα πιο μπροστά να είναι οι μαλακοκάβληδες μαλακοκάβληδες,
Οι οι φτωχομπινέδες κι οι πουτάνας γιοι
Με με τύμπανα πιο κει 'κει οι ηρωικοί κλαπαρχίδηδες κλαπαρχίδηδες,
Τα κωλοτρυπίδια τα μαλακιστήρια κι οι κλασομπανιέρες.
Τα μαλακιστήρια κωλοτρυπίδια να βαράνε τις σάλπιγγες
Και και τα μυγοχέσματα να δίνουν εντολές εντολές,
Να να ρυθμίζουν με σφυρίχτρα το εν δυο οι μικροτσούτσουνοι μικροτσούτσουνοι,
Το το πόδι να βαράνε οι το στανιό μου μέσα μέσα.
Να υπάρχει ένα μεσαίο μέρος με ύβρεις κοινότοπες κοινότοπες,
Οι οι άντε και γαμήσου οι γαμήσου,οι παλιοπούστη και λοιπά
Και και αντί για ιερατείο να προπορεύονται οι βλάσφημοι
Που που αυτά που λεν’ δεν είναι για να τ’ αναφέρω.
Τέλος μπροστά μπροστά κι εν είδει παραστάτη
Αγκαλιά αγκαλιά η πουτάνα και το γαμώ τα παιδιά
Και και μελαγχολικός κρατώντας τίμιο λάβαρο
Ν’ ν’ ανοίγει την πομπή ο εθνικός μαλάκας.
Απόψε που σου γράφω μπαίνω στον μήνα τον ένατο ένατο,
Στο στο θάλαμο το ημίφως μου σκεπάζει την ψυχή ψυχή.
Σε θέλω, σε σκέφτομαι κι απλώς ονειρεύομαι
Σε σε σένα να τελειώνει αυτός ο κάτω κόσμος.
Εγώ που δε βρίζω, που αυτοπεριορίζομαι αυτοπεριορίζομαι,
Που που ψάχνω μες τη γλώσσα μιαν αρχαία πηγή πηγή,
Δυο δυο χρόνια απ’ το χρόνο μου αφήνω τον κόσμο μου
Και και ζω στο πίσω μέρος της δημιουργίας δημιουργίας.
Πληγές, βωμολοχίες κι αλλήλοταπεινώσεις αλληλοταπεινώσεις
Κάτω κάτω απ’ τη μπότα ενός επινοημένου διοικητή
Κι κι εγώ ο αόρατος στη βάση του δόρατος
να κλαίω και να γελάω με την πομπή της ύβρης.
Αποδοχή διόρθωσης στίχων
Τελική διαμόρφωση στίχων
Ανήκω κι εγώ στη σωρεία των ανθρώπων
που βλέπουν το στρατό σαν κάτι άχρηστο εντελώς
μα ωστόσο διδάχτηκα και επηρεάστηκα
απ’ το τάγμα,το ανέστιο των υβριστών.
Λέω,υπάρχει μία σκοτεινή κοιτίδα στο Έθνος
που δύναται λεοντόκαρδα ν’ αντιπαρατεθεί
στους έξωθεν κίνδυνους,
σε Φράγκους κι Αγαρηνούς
και αυτή είναι η Ελληνική υβρεοποιία.
Φαντάσου μια στιγμή μιαν ολονύχτια παρέλαση
να σχίζει όλη την Εγνατία οδό
και αντί για ονόματα,
διαιρέσεις σε σώματα
να ’ναι συντεταγμένη με αυτό τον τρόπο.
Τα μουνιά καπέλα, οι πάρε τ’ αρχίδια μου,
οι την Παναχαϊκή μου και τα χεζοβολιά
να ακολουθούν τα παινεμένα μουνόπανα,
του κώλου τα εννιάμερα κι οι γάμησέ τα.
Ακόμα πιο μπροστά να είναι οι μαλακοκάβληδες,
οι φτωχομπινέδες κι οι πουτάνας γιοι
με τύμπανα πιο 'κει οι ηρωικοί κλαπαρχίδηδες,
τα μαλακιστήρια κι οι κλασομπανιέρες.
Τα κωλοτρυπίδια να βαράνε τις σάλπιγγες
και τα μυγοχέσματα να δίνουν εντολές,
να ρυθμίζουν με σφυρίχτρα το εν δυο οι μικροτσούτσουνοι,
το πόδι να βαράνε οι το στανιό μου μέσα.
Να υπάρχει ένα μεσαίο μέρος με ύβρεις κοινότοπες,
οι άντε και γαμήσου,οι παλιοπούστη και λοιπά
και αντί για ιερατείο να προπορεύονται οι βλάσφημοι
που αυτά που λεν’ δεν είναι για να τ’ αναφέρω.
Τέλος μπροστά μπροστά κι εν είδει παραστάτη
αγκαλιά η πουτάνα και το γαμώ τα παιδιά
και μελαγχολικός κρατώντας τίμιο λάβαρο
ν’ ανοίγει την πομπή ο εθνικός μαλάκας.
Απόψε που σου γράφω μπαίνω στον μήνα τον ένατο,
στο θάλαμο το ημίφως μου σκεπάζει την ψυχή.
Σε θέλω, σε σκέφτομαι κι απλώς ονειρεύομαι
σε σένα να τελειώνει αυτός ο κάτω κόσμος.
Εγώ που δε βρίζω, που αυτοπεριορίζομαι,
που ψάχνω μες τη γλώσσα μιαν αρχαία πηγή,
δυο χρόνια απ’ το χρόνο μου αφήνω τον κόσμο μου
και ζω στο πίσω μέρος της δημιουργίας.
Πληγές, βωμολοχίες κι αλληλοταπεινώσεις
κάτω απ’ τη μπότα ενός επινοημένου διοικητή
κι εγώ ο αόρατος στη βάση του δόρατος
να κλαίω και να γελάω με την πομπή της ύβρης. |
