| #1 | Νύχτα παραδείσου
Στίχοι:
Μουσική:
Δρασκέλισα νυχτιά συνόρων
με σύντροφο τον αμανέ σου
μου παραδόθης…άνευ όρων
και χάθηκα στις ηδονές σου.
Εκεί στην άκρη, σε μια λίμνη
που έλεγες: «Είμαι ο Σεβάχ σου»
τα σ’ αγαπώ σου γίναν ύμνοι
κι άρια ήτανε το…Αχ! σου!!!!!
Κι ως έκανε ο καιρός τερτίπια
και της φυγής οι βρυκολάκοι
έσκαψα μάτια μου και ήπια,
φιλί απ’ τωνχειλιών το αυλάκι.
Δυο λίρες το φιλί …προ φόρων….
πενήνταδυό…για το κορμί σου,
μου παραδόθης άνευ όρων
κι έζησα νύχτα Παραδείσου! | #2 | Νέοι στίχοι:
Δρασκέλισα νυχτιά συνόρων συνόρων
με σύντροφο τον αμανέ σου σου,
μου παραδόθης…άνευ όρων παρεδόθης άνευ όρων
και χάθηκα στις ηδονές σου. σου.
Εκεί στην άκρη, σε μια λίμνη λίμνη
που έλεγες: «Είμαι έλεγες είμαι ο Σεβάχ σου» σου,
τα σ’ αγαπώ σου γίναν ύμνοι ύμνοι
κι άρια ήτανε το…Αχ! σου!!!!! το αχ σου.
Κι ως έκανε ο καιρός τερτίπια τερτίπια
και της φυγής οι βρυκολάκοι βρυκολάκοι,
έσκαψα μάτια μου και ήπια,
φιλί απ’ τωνχειλιών των χειλιών το αυλάκι.
Δυο λίρες το φιλί …προ φόρων…. προ φόρων
πενήνταδυό…για πενήντα δυο για το κορμί σου,
μου παραδόθης παρεδόθης άνευ όρων όρων
κι έζησα νύχτα Παραδείσου! παραδείσου.
Μ’ ένα Μινώταυρο κανάγια
με την αυλή μου μες στο χιόνι,
άγρια κι άλυτα τα μάγια
ποιοι πόνοι να χαθούν μ’ αφιόνι.
Μ’ ένα δεμένο Προμηθέα
με φτερουγίσματα από γύπες,
πως ν’ απολαύσω θεέ μου θέα
μ’ αυτά τα λόγια που μου είπες.
Με μιαν Ελένη σ’ άλλη Τροία
με γιαλαντζί το δούρειο ίππο,
μ’ απείλησε η παλιά φατρία
και διάλεξα να λείπω.
Με Βουκεφάλα δίχως χαίτη
και δάκρυ κάργα το λαγήνι,
άλλαξες πάλι τον αφέτη
μα η εκκίνηση έχει γίνει.
Αποδοχή διόρθωσης στίχων
Τελική διαμόρφωση στίχων
Δρασκέλισα νυχτιά συνόρων
με σύντροφο τον αμανέ σου,
μου παρεδόθης άνευ όρων
και χάθηκα στις ηδονές σου.
Εκεί στην άκρη, σε μια λίμνη
που έλεγες είμαι ο Σεβάχ σου,
τα σ’ αγαπώ σου γίναν ύμνοι
κι άρια ήτανε το αχ σου.
Κι ως έκανε ο καιρός τερτίπια
και της φυγής οι βρυκολάκοι,
έσκαψα μάτια μου και ήπια,
φιλί απ’ των χειλιών το αυλάκι.
Δυο λίρες το φιλί προ φόρων
πενήντα δυο για το κορμί σου,
μου παρεδόθης άνευ όρων
κι έζησα νύχτα παραδείσου.
Μ’ ένα Μινώταυρο κανάγια
με την αυλή μου μες στο χιόνι,
άγρια κι άλυτα τα μάγια
ποιοι πόνοι να χαθούν μ’ αφιόνι.
Μ’ ένα δεμένο Προμηθέα
με φτερουγίσματα από γύπες,
πως ν’ απολαύσω θεέ μου θέα
μ’ αυτά τα λόγια που μου είπες.
Με μιαν Ελένη σ’ άλλη Τροία
με γιαλαντζί το δούρειο ίππο,
μ’ απείλησε η παλιά φατρία
και διάλεξα να λείπω.
Με Βουκεφάλα δίχως χαίτη
και δάκρυ κάργα το λαγήνι,
άλλαξες πάλι τον αφέτη
μα η εκκίνηση έχει γίνει. |
