| #1 | Μονόλογος για δύο
Στίχοι:
Μουσική:
Μοιάζει να είναι αστείο
Ένας μονόλογος για δύο
Σε ένα θέατρο κωφών
Αν παίζαμε λοιπόν
Θα αξίζαμε βραβείο
Πλάι στου κήπου τη μιμόζα
Πήραμε τη γνωστή μας πόζα
Βρήκαμε λόγια φθονερά
Βέλη φαρμακερά
Κι αρχίσαμε τη πρόζα.
Εγώ δεν ξέρω ν’ αγαπώ
Και εσύ δεν νοιάζεσαι
Να βρεις ποιος είμαι εγώ
Κάποτε έλεγα αν σε έχανα
Από έρωτα θα πέθαινα
Τώρα βρέθηκα απ’ του έρωτα
Τον θάνατο να ζω
Σ’ ένα μουσείο
Σ’ έναν μονόλογο για δύο.
Ξέρω, περίσσεψαν τα λάθη
Και μας μαράθηκαν τα άνθη
Από την τριανταφυλλιά
Ξεθύμανε η ευωδιά
Κι απέμεινε το αγκάθι
Ένας μονόλογος για δύο
Σ’ αυτών των λέξεων το σφαγείο
Δε σε ακούω, δεν μ’ ακούς
Και γέμισε καπνούς
Της μνήμης μας το αρχείο.
Φταίω που δεν ξέρω ν’ αγαπώ
Και εσύ δεν νοιάζεσαι
Να βρεις ποιος είμαι εγώ
Κάποτε έλεγα αν σε έχανα
Από έρωτα θα πέθαινα
Τώρα βρέθηκα απ’ του έρωτα
Τον θάνατο να ζω
Σ’ ένα μουσείο
Σ’ έναν μονόλογο για δύο.
Ερωτευμένο ζευγαράκι
Σε είχα πάρει απ’ το χεράκι
Και είχαμε βγει στον πηγαιμό
Μα βρήκαμε γκρεμό
Αντί για την Ιθάκη... | #2 | Νέοι στίχοι:
Μοιάζει να μα δεν είναι αστείο αστείο,
Ένας ένας μονόλογος για δύο δύο,
Σε σε ένα θέατρο κωφών
Αν αν παίζαμε λοιπόν
Θα θα αξίζαμε βραβείο βραβείο.
Πλάι στου κήπου τη μιμόζα
Πήραμε πήραμε τη γνωστή μας πόζα πόζα,
Βρήκαμε βρήκαμε λόγια φθονερά φθονερά,
Βέλη βέλη φαρμακερά
Κι κι αρχίσαμε τη πρόζα.
Εγώ δεν ξέρω ν’ αγαπώ
Και και εσύ δεν νοιάζεσαι
Να να βρεις ποιος είμαι εγώ εγώ.
Κάποτε έλεγα αν σε έχανα
Από από έρωτα θα πέθαινα πέθαινα,
Τώρα τώρα βρέθηκα απ’ του έρωτα
Τον τον θάνατο να ζω
Σ’ σ’ ένα μουσείο μουσείο,
Σ’ σ’ έναν μονόλογο για δύο.
Ξέρω, Ξέρω περίσσεψαν τα λάθη
Και και μας μαράθηκαν τα άνθη άνθη,
Από από την τριανταφυλλιά
Ξεθύμανε ξεθύμανε η ευωδιά
Κι κι απέμεινε το αγκάθι αγκάθι.
Ένας μονόλογος για δύο
Σ’ αυτών σ’ αυτό των λέξεων το σφαγείο σφαγείο,
Δε δε σε ακούω, δεν μ’ ακούς
Και και γέμισε καπνούς
Της της μνήμης μας το αρχείο.
Φταίω Φταίει που δεν ξέρω ν’ αγαπώ
Και και εσύ δεν νοιάζεσαι
Να να βρεις ποιος ποια είμαι εγώ εγώ.
Κάποτε έλεγα αν σε έχανα
Από από έρωτα θα πέθαινα
Τώρα τώρα βρέθηκα απ’ του έρωτα
Τον τον θάνατο να ζω
Σ’ σ’ ένα μουσείο μουσείο,
Σ’ σ’ έναν μονόλογο για δύο.
Ερωτευμένο ζευγαράκι
Σε σε είχα πάρει απ’ το χεράκι
Και και είχαμε βγει στον πηγαιμό
Μα μα βρήκαμε γκρεμό
Αντί αντί για την Ιθάκη...
Αποδοχή διόρθωσης στίχων
Τελική διαμόρφωση στίχων
Μοιάζει μα δεν είναι αστείο,
ένας μονόλογος για δύο,
σε ένα θέατρο κωφών
αν παίζαμε λοιπόν
θα αξίζαμε βραβείο.
Πλάι στου κήπου τη μιμόζα
πήραμε τη γνωστή μας πόζα,
βρήκαμε λόγια φθονερά,
βέλη φαρμακερά
κι αρχίσαμε τη πρόζα.
Εγώ δεν ξέρω ν’ αγαπώ
και εσύ δεν νοιάζεσαι
να βρεις ποιος είμαι εγώ.
Κάποτε έλεγα αν σε έχανα
από έρωτα θα πέθαινα,
τώρα βρέθηκα απ’ του έρωτα
τον θάνατο να ζω
σ’ ένα μουσείο,
σ’ έναν μονόλογο για δύο.
Ξέρω περίσσεψαν τα λάθη
και μας μαράθηκαν τα άνθη,
από την τριανταφυλλιά
ξεθύμανε η ευωδιά
κι απέμεινε το αγκάθι.
Ένας μονόλογος για δύο
σ’ αυτό των λέξεων το σφαγείο,
δε σε ακούω, δεν μ’ ακούς
και γέμισε καπνούς
της μνήμης μας το αρχείο.
Φταίει που δεν ξέρω ν’ αγαπώ
και εσύ δεν νοιάζεσαι
να βρεις ποια είμαι εγώ.
Κάποτε έλεγα αν σε έχανα
από έρωτα θα πέθαινα
τώρα βρέθηκα απ’ του έρωτα
τον θάνατο να ζω
σ’ ένα μουσείο,
σ’ έναν μονόλογο για δύο.
Ερωτευμένο ζευγαράκι
σε είχα πάρει απ’ το χεράκι
και είχαμε βγει στον πηγαιμό
μα βρήκαμε γκρεμό
αντί για την Ιθάκη... |
