| #1 | Αυτό ήταν όλο
Στίχοι:
Μουσική:
Είμαστε εντάξει, καταλαβαίνω,
μην μπεις στον κόπο να εξηγείς, καταλαβαίνω.
Σε προλαβαίνω, καταλαβαίνω
κι από το βάρος της ευθύνης σ’ ελαφραίνω,
ξέρω πώς είναι, δεν επιμένω.
Δε με πειράζει, καταλαβαίνω
κι αυτά που δεν μπορείς να πεις, τα συμπεραίνω.
Καταλαβαίνω και σ’ απαλλάσσω
και να το θέλω, δεν μπορώ να σ’ αναγκάσω.
Εγκαταλείπω, πηγαίνω πάσο.
Αυτό ήταν όλο τελικά, σ’ αφήνω ειρηνικά
και παίρνω εγώ το ένα από τα δύο μας μισά.
Αυτό ήταν, ως εκεί, εμένα μου αρκεί
που έχω τη δύναμη ακόμα να πεθαίνω.
Αυτό ήταν όλο τελικά, σ’ αφήνω ειρηνικά
και παίρνω εγώ το ένα από τα δύο μας μισά.
Το δέχομαι έτσι απλά, ακόμα κι αν πονά,
να κρέμομαι απ’ το αντίο σου δε βγάζει πουθενά.
Αυτό ήταν, ως εκεί, εμένα μου αρκεί
που έχω τη δύναμη ακόμα να πεθαίνω. | #2 | Νέοι στίχοι:
Είμαστε εντάξει, καταλαβαίνω, εντάξει...
μην Καταλαβαίνω.
Μην μπεις στον κόπο να εξηγείς, καταλαβαίνω. εξηγείς...
Καταλαβαίνω.
Σε προλαβαίνω, καταλαβαίνω προλαβαίνω.
Καταλαβαίνω,
κι από το βάρος της ευθύνης ευθύνης
σ’ ελαφραίνω, ελαφραίνω.
ξέρω Ξέρω πώς είναι, δεν είναι...
Δεν επιμένω.
Δε με πειράζει, καταλαβαίνω πειράζει...
κι Καταλαβαίνω.
Κι αυτά που δεν μπορείς να πεις, πεις,
τα συμπεραίνω.
Καταλαβαίνω
Καταλαβαίνω,
και σ’ απαλλάσσω απαλλάσσω.
και Και να το θέλω, δεν μπορώ μπορώ
να σ’ αναγκάσω.
Εγκαταλείπω, πηγαίνω Εγκαταλείπω...
Πηγαίνω πάσο.
Αυτό ήταν όλο τελικά, σ’ τελικά.
Σ’ αφήνω ειρηνικά ειρηνικά,
και παίρνω εγώ το ένα από τα δύο μας μισά.
Αυτό ήταν, ως εκεί, εμένα ήταν... Ως εκεί.
Εμένα μου αρκεί
που έχω τη δύναμη ακόμα να πεθαίνω.
Αυτό ήταν όλο τελικά, σ’ τελικά.
Σ’ αφήνω ειρηνικά ειρηνικά,
και παίρνω εγώ το ένα από τα δύο μας μισά.
Το δέχομαι έτσι απλά, απλά,
ακόμα κι αν πονά, πονά...
να Να κρέμομαι απ’ απ' το αντίο Αντίο σου δε βγάζει πουθενά.
Αυτό ήταν, ως εκεί, εμένα ήταν... Ως εκεί.
Εμένα μου αρκεί
που έχω τη δύναμη ακόμα να πεθαίνω.
Αποδοχή διόρθωσης στίχων
Τελική διαμόρφωση στίχων
Είμαστε εντάξει...
Καταλαβαίνω.
Μην μπεις στον κόπο να εξηγείς...
Καταλαβαίνω.
Σε προλαβαίνω.
Καταλαβαίνω,
κι από το βάρος της ευθύνης
σ’ ελαφραίνω.
Ξέρω πώς είναι...
Δεν επιμένω.
Δε με πειράζει...
Καταλαβαίνω.
Κι αυτά που δεν μπορείς να πεις,
τα συμπεραίνω.
Καταλαβαίνω,
και σ’ απαλλάσσω.
Και να το θέλω, δεν μπορώ
να σ’ αναγκάσω.
Εγκαταλείπω...
Πηγαίνω πάσο.
Αυτό ήταν όλο τελικά.
Σ’ αφήνω ειρηνικά,
και παίρνω εγώ το ένα από τα δύο μας μισά.
Αυτό ήταν... Ως εκεί.
Εμένα μου αρκεί
που έχω τη δύναμη ακόμα να πεθαίνω.
Αυτό ήταν όλο τελικά.
Σ’ αφήνω ειρηνικά,
και παίρνω εγώ το ένα από τα δύο μας μισά.
Το δέχομαι έτσι απλά,
ακόμα κι αν πονά...
Να κρέμομαι απ' το Αντίο σου δε βγάζει πουθενά.
Αυτό ήταν... Ως εκεί.
Εμένα μου αρκεί
που έχω τη δύναμη ακόμα να πεθαίνω. |
