 |
Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ
Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες
Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε
|  |
Eski sokaklar, sevdiğim ve nefret ettiğim, sonsuz sokaklar
Evlerin gölgeleri altında yürüyeyim.
Kaçınılmaz geri dönüş gecelerinde şehir ölüyken...
Önemsiz varlığımı her köşede görüyorum.
Arzumun kayıp hayaleti bir gün seni görsem ve ben de…
Yürüsem dalgın ve serkeşçe
Terli avuçlarımda titrek bir kıvılcım tutarak
Ve devam ediyordum geceleyin kimseyi tanımadan
Ve hiç kimse, ve hiç kimse beni tanımıyordu, beni tanımıyordu.
|
