 |
Τον ουρανό που σου `λεγα
κι αυτόν που σου `χα τάξει
τον είχα μόνο στ’ όνειρο
και σε παλιά χαρτιά
Γι’ αυτό και σ’ τον ζωγράφισα
μ’ ασήμι και μετάξι
κι έτσι η αγάπη έγινε
πουλάκι στη φωτιά
Τον ουρανό που γύρεψα
να βρω στην αγκαλιά σου
τον βρήκα μόνο μια στιγμή
μα ήταν σαν βυθός
Ήταν βυθός μιας θάλασσας
με τ’ αμαρτήματά σου
εκεί που μήτε άνθρωπος
δεν ζει μήτε θεός
Τον ουρανό που σου `ταξα
ήταν για τους αγγέλους
ήταν γι’ αυτούς που φύγανε
μονάχοι μια νυχτιά
Που δώσανε συγχώρεση
και βρήκαν επιτέλους
μια πέτρα να καθίσουνε
στην άγια ερημιά
Τον ουρανό που γύρεψα
να βρω στην αγκαλιά σου
τον βρήκα μόνο μια στιγμή
μα ήταν σαν βυθός
Ήταν βυθός μιας θάλασσας
με τ’ αμαρτήματά σου
εκεί που μήτε άνθρωπος
δεν ζει μήτε θεός
|  |
Il cielo di cui ti parlavo
e che ti avevo promesso
lo avevo solo in sogno
e dentro vecchie carte.
Perciò te l'ho dipinto
d'argento e di seta
e l'amore diventò
un uccellino nel fuoco
Il cielo che ho cercato
di trovare tra le tue braccia
lo trovai solo per un attimo
ma era come un abisso
Era l'abisso di un mare
con in fondo i tuoi peccati
laggiù dove né uomo
può vivere, né dio
Il cielo che ti ho promesso
era fatto per gli angeli
per quelli che se ne andarono
da soli, una notte
Che diedero il perdono
e trovarono infine
una pietra per riposare
nella santa solitudine
Il cielo che ho cercato
di trovare tra le tue braccia
lo trovai solo per un attimo
ma era come un abisso
Era l'abisso di un mare
con in fondo i tuoi peccati
laggiù dove né uomo
può vivere, né dio
|
