 |
Ήταν άνοιξη, θυμάμαι, που σε γνώρισα,
πήρα χρώματα χαμένα, σε ζωγράφισα,
τ’ ασημένιο το φεγγάρι, μπλε της θάλασσας,
πράσινο της παραζάλης, μωβ της μοναξιάς.
Μπερδεμένο κουβαράκι σε ξεμπέρδεψα,
κι έγιν’ η κλωστή ποτάμι και ταξίδεψα,
φως εκεί που δε θυμάσαι, δε φαντάζεσαι,
φως στην άκρη της αβύσσου που βυθίζεσαι.
Έριξα χρυσό διχτάκι και σε ψάρεψα
σε μια λίμνη φιλντισένια σε ξανάριξα,
τίποτα δε σου ζητάω και δε μου χρωστάς,
μόνο να `μαι εγώ η λίμνη για να κολυμπάς,
τίποτα δε σου ζητάω και δε μου χρωστάς,
μόνο να `μαι εγώ η λίμνη για να κολυμπάς.
|  |
Era primavera, ricordo, quando ti conobbi,
presi dei colori smarriti, ti disegnai,
la luna d'argento, il blu del mare,
il verde dello stordimento, il viola della solitudine.
Piccolo gomitolo ingarbugliato, ti ho sbrogliato,
e il filo è diventato un fiume, e ho viaggiato,
luce là dove non ricordi, non immagini,
luce sull'orlo dell'abisso in cui sprofondi.
Ho gettato una piccola rete d'oro e ti ho pescato,
in un lago di madreperla ti ho di nuovo gettato,
non ti chiedo nulla e non mi devi nulla,
solo essere io il lago in cui nuoterai,
non ti chiedo nulla e non mi devi nulla,
solo essere io il lago in cui nuoterai.
|
