 |
Είμαι τα πλούτη όλα που αρνιέται ένας φτωχός,
τα αταίριαστα όνειρα που μοιράζεται ο τρελός
είμαι σαν έρωτας κρυφός και ζηλευτός
είμαι βροχή και δεν είμαι κανενός
Άρχισα μ’ ένα απόκοσμο και σιγανό μουρμούρισμα
για να ταιριάξω τη φωτιά δίπλα στου χρόνου το φτερούγισμα,
πικρό νανούρισμα διπλωμένο σαν βεντάλια
με λέξεις αφόρετες και στιγμές ρετάλια.
Χωρίς παρακάλια και ούτε τον φόβο για άγκυρα
ψάχνω ένα κύμα αφού στα ψέματα παράγυρα
κι από τα αδιάβατα ένα καλωσόρισες,
εκεί που αφήνουν τη συγγνώμη τους κι οι φόνισσες.
Κι αν απόρησες, φέρε στο νου μια γύρα
το παρελθόν μου έχω βάψει με πορφύρα.
Αν μοιάζει με αίμα, μισή ντροπή δική σου,
στα σκιερά δεν αντέχει ακόμα η μπόρεσή σου.
Κι εγώ η στιχομάνα ψάχνω στα ψιλά τα γράμματα
μέρες σπαρμένες μάγια, νύχτες χωρίς κλάματα,
κουβέντες ακριβές και χρυσωμένες,
γκυκοταίριαστες με τις φαρμακωμένες.
Και στο λευτέρωμα μου πάνω το απρόσμενο
ψάχνω το πέρασμα με τ’ όνειρο το επόμενο
να μ’ απλώσει σαν φως να μ’ αλαφρώσει
τώρα που σ’ εχω δίπλα μου στερνή μου γνώση.
Σύρε μαζί μου και στα όμορφα αφήσου
χρόνε αφέντη, εγώ δεν είμαι δουλευτής σου.
Είμαι σαν έρωτας κρυφός και ζηλευτός,
είμαι βροχή και δεν είμαι κανενός.
Είμαι τα πλούτη όλα που αρνιέται ένας φτωχός,
τα αταίριαστα όνειρα που μοιράζεται ο τρελός
είμαι σαν έρωτας κρυφός και ζηλευτός
είμαι βροχή και δεν είμαι κανενός.
Είμαι σαν φόβος στα γόνατα γυρτός,
φθηνοπλήρωτη κατάρα που αφήνει ο εχθρός,
μάγια σπαρμένα στη νύχτα σαν το φως
κι ευτυχώς δεν είμαι κανενός.
Έκανα πρόβα τα ξόρκια μες στα σκοτάδια,
γέμισα φως στα νυσταγμένα μου βράδια.
Ύπνος και θάνατος, φόβος και ρώτημα
βουίζουν στα μελίγγια μου μουρμουριστά και μόνιμα.
Τόλμημα η ανάσα μου στα όνειρα τα επόμενα
μια ψίχα λογικής στυλώνει τ’ απρόσμενα
κι όλο το υπόλοιπο αέρας και ψιχάλα
με τα ηλιοφέγγαρα ξοπίσω μου φευγάλα.
Δε θα με πιάσουν κι η πείρα μου το ξέρει,
είμαι βροχή, σύννεφο, βουή και αγριοκαίρι.
Έτσι πετώ και τραγουδώ, στο χώμα πέφτω και χτυπώ
παρά τον πόνο μου ανασαίνω και γελώ.
Σε είχα πάρει απόμερα και στο `χα πει και πάλι
δεν είμαι κανενός, μόνο μια ρίζα μου τρυπά το κεφάλι
δένει τα χέρια μου γερά πισθάγκωνα,
μην αρπαχτώ απ’ τα ψέματα και της συγγνώμης τ’ άρωμα.
Βλέπω τριγύρω σκιές, είναι δικές μου και ξένες,
μπλέκουν στα πόδια μου διπλά μετανιωμένες.
Τις ξορκίζω, τις πατώ, στα περασμένα τις πετώ
με πορφύρα τις ξεπλένω, με νερό τις ξεδιψώ.
Όμως μ’ αρπάνε απ’ τον λαιμό και με κλειδώνουν στο χαμό
γίνομαι φόβος στο λεπτό, σαν κατάρα από εχθρό.
Τραβολογιέμαι εδώ κι εκεί μοιάζω μεγάλος, μικρός,
αλλά ευτυχώς δεν είμαι κανενός.
|  |
I'm all the wealth that is denied from a poor,
the miss matched dreams shared by a fool
I'm like a hidden love and envied
I'm like rain and to nobody I belong.
I began with an unearthly and hushed murmur
to match the fire with the flutter of time,
a bitter lullaby folded like a fan
with words unbearable and moments in rugs.
With no pleading and no fear as an anchor
I'm looking for a wave in the lies I stood up for
and from those impassable a welcoming,
there where the Slayers leave their apologies.
And if you wonder, bring a round to your mind
in the painted purple past of mine.
If it looks like blood, half the shame is yours,
is in the shades your willingness that yet can't stand off.
And I the verse Mother looking in the fine print
sown days, spells, cryless nights,
words expensive and gilded,
sweetly matched with those poisonous given.
And upon my unexpected freedom
I'm looking for a passage to the next dream
to spread me like light to weight me down
now that I have you next to me, my newly knowledge I've found.
Drag with me and let yourself in beauty go
Lord Time, I am not a servant of yours.
I'm like love hidden and envied
I'm like rain and to nobody I belong.
I'm all the wealth that is denied from a poor,
the miss matched dreams shared by a fool,
I'm like love hidden and envied
I'm like rain and to nobody I belong.
I'm like the fear that bends your knees
the cheep paid curse that the enemy leaves
witchcrafts sown in night as light
that thankfully belongs to nobody.
I rehearsed the spells in the dark,
Filling with light my sleepy nights.
Sleep and Death, Fear and asking
Permanently humming like a murmur in my meninges.
Spunk is my breath in dreams to come
a crumb of logic erects those non seen come
and all the rest is wind and drizzle
with the sun's and moon's lights behind me, fleeting.
I won't get caught and my experience knows it,
I am rain, cloud, rumble and wild weather.
So I fly and I sing, in the dirt I fall and hit
and despite my pain I breathe and laugh.
I had taken you away and I told you again
I'm nobody's, only a root that pierces my head
that ties my hands firmly behind my back,
preventing me grab from the lies and the apology's scent.
I see shadows around me, that are mine and other's,
they get in my way regretful two times.
I exorcise them, I tread them, I throw them away
I wash them down with purple, quench their thirst with water.
But they grab me by the throat and they lock me in the doom
I become fear in a moment, like a curse from a foe.
I pull here and there I look big and small,
but thankfully to nobody I belong.
|
