 |
Το πρώτο το τραγούδι μου το `μαθες εσύ,
ήταν ένα καράβι μ’ ολόλευκο πανί.
Μα πριν καλά προλάβω τα λόγια για να πω,
έφυγες κάποιο βράδυ για μακρινό γιαλό.
"Πού πας καραβάκι με τέτοιο καιρό",
σου φώναζαν οι φίλοι, σου το `λεγα κι εγώ.
Πέτρωσε το καράβι στη μέση του γιαλού,
πιάστηκε μες στο δίχτυ του γαλανού νερού.
Η θάλασσα δεν έχει δρόμο για να `ρθώ,
στον ουρανό θ’ ανέβω για να σε ξαναδώ.
"Πού πας καραβάκι με τέτοιο καιρό",
σου φώναζαν οι φίλοι, σου το `λεγα κι εγώ.
|  |
La prima canzone me l'hai insegnata tu,
era una nave dalla vela bianchissima.
Ma prima ch'io facessi in tempo a dire le parole,
te ne andasti una sera verso un lido lontano.
"Dove vai navicella con un tempo del genere",
ti gridavano gli amici, te lo dicevo anch'io.
Di pietra fu la nave in mezzo al mare,
presa nella rete dell'acqua azzurra.
Il mare non ha strade su cui io possa venire,
in cielo salirò, per rivederti.
"Dove vai navicella con un tempo del genere",
ti gridavano gli amici, te lo dicevo anch'io.
|
