 |
Μάνα που με μεγάλωσες,
μ’ έκανες παλληκάρι,
κλάψε μπροστά στον Χάροντα,
ωχ, που ‘ρχεται να με πάρει.
Να λυπηθεί τα νιάτα μου,
που τώρα έχουν ανθίσει,
να πάρει γέρους και γριές,
ωχ, και μένα να μ ‘αφήσει.
Άσε με Χάρε να χαρώ,
στον Άδη μη με στέλνεις,
σαν την γλεντήσω τη ζωή,
ωχ, έρχεσαι και με παίρνεις.
|  |
Mutter, du hast mich erzogen,
hast mich zum jungen Mann gemacht,
weine vor dem Charon nun,
ach, der kommt, um mich zu holen.
Er soll sich meiner Jugend erbarmen,
die jetzt in voller Blüte steht,
er soll alte Männer und Frauen holen,
ach, und mich in Ruhe lassen.
Lasse doch, Charon, mich erfreuen,
schicke mich in den Hades nicht,
gerade wo ich das Leben genieße,
ach, kommst du und nimmst mich mit.
|
