 |
Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά
Το `δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.
Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός
Κι όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά
Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
|  |
Her taşı kanla ve acıyla inşa edilmiş
Her çivisi kederli ve sızlamayla (çakılmış)
Ama akşam olup işten eve döndüğümüzde,
Ben ve onun (eşim) hayalleri, öpücükleri (vardı)
Rüzgar yağmur onu (evimizi) dövse de
O; limanımız, kucaklaşmamız, tatlı umudumuzdu
Ah, küçük evimiz (yuvamız), bir ruhu vardı
(Düğün) Tacımızı, duvağımızı topla
Drapeçona’da* artık bize hayat (yer) yok
Tut elimi de gidelim yıldızım (canım)
Fakir de olsak yaşamaya devam edeceğiz
Bir yatak ve köşede bir beşik
Çatıdaki delikten (gözüken) yıldızlar ve kuşlar
Her kapısı ter ve iç çekme
Ve her penceresi gökyüzü
Ama akşam olduğunda
Dar sokaklarda çocuklar cıvıldardı
Ah, küçük evimiz (yuvamız), bir kalbi (canı) vardı
(Düğün) Tacımızı, duvağımızı topla
Drapeçona’da artık bize hayat (yer) yok
Tut elimi de gidelim yıldızım (canım)
Fakir de olsak yaşamaya devam edeceğiz
|
