 |
Αντιλαλούνε τα βουνά,
σαν κλαίω εγώ τα δειλινά
περνούν οι ώρες θλιβερές
σ’ ένα παλιό ρολόι
κι εγώ τους αναστεναγμούς
τους παίζω κομπολόι
Αντιλαλούνε τα βουνά,
σαν κλαίω εγώ τα δειλινά
Εμπάφιασ’ απ’ τα ντέρτια μου
κι απ’ τα πολλά σεκλέτια μου
κουράγιο είχα στη ζωή,
μα τώρα που σε χάνω
θα είναι προτιμότερο για μένα να
πεθάνω
Αντιλαλούνε τα βουνά,
σαν κλαίω εγώ τα δειλινά
Στενάζω απ’ τις λαβωματιές
κι απ’ τις δικές σου μαχαιριές
λαβωματιές με γέμισες
και μ’ έφαγαν οι πόνοι
και στη φωτιά που μ’ έριξες,
τίποτα δε με σώνει
|  |
Les montagnes résonnent
alors que je pleure aux crépuscules
les heures passent tristement
comme une vieille montre
et durant lesquelles je soupire
et joue au komboloï
Les montagnes résonnent
alors que je pleure aux crépuscules
Mes chagrins
Je broie du noir
j'ai eu du courage dans la vie
mais maintenant que je te perds
ce serait préférable pour moi
de mourir
Les montagnes résonnent
alors que je pleure aux crépuscules
Les blessures me font gémir
ainsi que tes coups de couteaux
tu me remplis de douleurs
et les peines me rongent
et dans le feu que tu m'as jeté
rien ne me sauve
|
