 |
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.
Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.
Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;
Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα
Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ’ είδες;
Στην άμμο πάνω σ’ είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες
Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ’ την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.
Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα
|  |
Sur l’aileron du requin, danse !
Fais jouer au vent ta langue et passe
Ailleurs tu t’appelais Judith, ici Maria
Sur la roche s’entredéchirent serpent et murène
Depuis l’enfance je me hâtais mais aujourd’hui je suis fichu.
Une cheminée m’a assigné au monde et souffle.
Si ta main, qui a caressé mes cheveux naissants
Pour un instant m’ a fait ployer, elle ne me commande plus aujourd’hui
Le sablier s’est fendillé ainsi que le grappin
Prends la règle, moussaillon pour rejoindre le large.
Quel fils de chienne nous a jeté un sort pour être dans pareille galère,
Où vieux et petits nous ont menés en bateau ?
Fardée. Que t’éclaire le fanal rouge.
Couverte d’algues, Moire amphibie au teint de rose.
Tu chevauchais sans selle, débridée,
Pour la première fois dans la grotte d’Altamira.
La mouette fond sur le dauphin pour l’aveugler
Qu’as-tu à me regarder ? Te rappellerai-je, moi, où tu m’as vu ?
Sur le sable à rebours je t’ai abrutie
La nuit de la fondation des pyramides
Ensemble nous avons arpenté la muraille de Chine.
A tes côtés les marins d’Our vissaient le premier tin.
En ton sein, les sabres au clair du Granique
Tu mouillais d’huile les plaies profondes du Macédonien.
Grimée. Que t’éclaire une lumière chétive.
Tu as soif d’or. Prends, fouille, compte.
Puissé-je rester ici des années, immobile, près de toi
Que tu me sois Destin, Socle et Trépas.
|
