 |
Ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει
σε μια φωτογραφία της στιγμής
είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη
σ’ εκείνο το τοπίο της βροχής.
Όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής.
Εσύ όπου να πας, σ’ όποιο ταξίδι,
σε λάθος στάση θα κατεβείς.
Χρόνια μετά και κάτω απ’ τη μαρκίζα
σε βρήκα που `ρθες για να μη βραχείς,
ίδια η βροχή τα μάτια σου τα γκρίζα
μα τίποτα, όπως πάντα, δε θα πεις.
Μονάχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα
πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις,
κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
δεν έχεις κάτι για να μου πεις.
|  |
Tout ce qui reste maintenant de toi
Sur un cliché instantané
C’est ce que les lèvres n’osent pas
Dans ce paysage pluvieux
Tout me dit que tu es déjà parti
Même si l'insouciance de l'excursion brille
Toi, ou que tu ailles dans n'importe quel voyage
Tu te tromperas toujours d'arrêt
Des années après et sous le porche
Je t’aurais trouve toi qui serais venu pour ne pas te mouiller
Tes yeux gris, pareils a la pluie
Mais comme toujours, tu ne diras rien.
Seulement moi je demande sans espoir
Ou tu es, ou tu dors et comment tu vis,
Et toi qui sais autant que la tempête
Tu n’as rien a me dire.
|
