 |
Λέει, λέει, λέει,
λέει και καταρρέει
κι ύστερα για τίποτα δε φταίει
στου γκρεμού την άκρη παραπαίει
λέει, λέει, λέει,
κάθεται στο σπίτι της και κλαίει
τα παραμυθάκια της διαρρέει
όμως η αλήθεια της την καίει
πώς λοιπόν να μην την αγαπώ;
Λέει, λέει, λέει,
όλα τα μετράει
στα ψηλά μπαλκόνια τραγουδάει
πέφτει χαμηλά παραπατάει
λέει, λέει, λέει,
μα όταν σταματήσουν τα ρολόγια
ολ’ αυτά θα μείνουνε στα λόγια
βγες λοιπόν, ψυχή μου, απ’ τα υπόγεια
μπας και δεις το φως τ’ αληθινό.
Οργιάζει η αγάπη.
του αγγέλου το φτερό
τ’ αστραφτερό
το φορώ
για να `ρθώ
ν’ αναστηθώ.
Λέει, λέει, λέει,
πίνει και μεθάει
τα μαργαριτάρια της σκορπάει
τίποτα για μένα δεν κρατάει
λέει, λέει, λέει,
μα όταν σταματήσουν τα ρολόγια
ολ’ αυτά θα μείνουνε στα λόγια
βγές λοιπόν ψυχή μου απ’ τα υπόγεια
μπας και δεις το φως τ’ αληθινό.
|  |
Elle dit, elle dit, elle dit
Elle dit et elle s’écroule
Et après elle n’est coupable de rien
Elle chancelle au bord du gouffre
Elle dit, elle dit, elle dit,
Elle reste chez elle et pleure
Elle répand ses petites fables
Comme sa vérité la brûle
Comment dès lors ne pas l’aimer
Elle dit, elle dit, elle dit,
Elle compte tout
Sur de hauts balcons elle chante
Elle chancelle et tombe de haut
Mais lorsque les horloges s’arrêtent
Ne restent que des paroles
Alors, sors du sous-sol mon amour
Entre et regarde la véritable lumière
L’amour se déchaîne
Tu revêts l’aile de l’ange
L’aile blanche
Pour venir
ressusciter
Elle dit, elle dit, elle dit,
Elle boit et elle s’enivre
Elle répand ses perles
Elle ne garde rien pour moi
Mais lorsque les horloges s’arrêtent
Ne restent que des paroles
Alors, sors du sous-sol mon amour
Entre et regarde la véritable lumière
|
