 |
Τα τακούνια στο χέρι μου
να νιώθω τη γη,
θα κάνω γιορτή
που δύει το αστέρι μου.
Καρφί δε μου καίγεται,
όσο αντέξω θα πιω,
πώς έγινα εγώ
χαλάκι που σέρνεται.
Λίγο - λίγο την καρδιά μου
την έκανες κομμάτια.
Αγάπη αγνή και άτρωτη,
για δες που υπάρχουν κι άνθρωποι
που τολμούν και σε κοιτούν στα μάτια.
Αγάπη αγνή και άτρωτη
για δες χυδαίοι άνθρωποι
που σε νεκρώνουν
με χαμόγελα και χάδια.
Μοναχή μου αλήτευα
σκορπώντας φωτιές,
καημένες ψυχές
κλώτσαγα αλύπητα.
Ρέει στο αίμα μου
αυτό το φευγιό
πώς άφησα εγώ
κι έγινες ένα μου.
Λίγο- λίγο την καρδιά μου.......
|  |
Les talons à la main
Pour sentir la terre
Je ferai la fête
Jusqu’au coucher de mon étoile
Je m’en fiche
Tant que je supporterai je boirai
Comment suis-je devenue ainsi
Une carpette qui se traîne
Peu à peu
Tu as mis mon cœur en morceaux
Un amour pur et invulnérable
Pour que tu voies qu’il y a des gens
Qui osent te regarder dans les yeux
Un amour pur et invulnérable
Pour que tu voies qu’il y a de vils gens
Qui te détruisent
Avec des sourires et des caresses
J’ai erré solitaire
Dispersant des feux
De pauvres âmes
J’ai rué impitoyablement
Elle coule dans mon sang
Cette dérobade
comment ai-je pu laisser cela
devenir un avec moi-même
Peu à peu mon coeur.....
|
