 |
Μοιρολόι της βροχής
βράδυ Κυριακής,
πού πηγαίνεις μοναχός
ούτε πόρτα να μπεις,
πέτρα να σταθείς
κι όπου πας, χλωμό παιδί,
ο καημός σου στη γωνιά
σε καρτερεί.
Παλληκάρι χλωμό
μες στο καπηλειό
απομείναμε οι δυο μας,
ο καημός σου βραχνάς
πάψε να πονάς
η ζωή γοργά περνά
δυο κρασιά, δυο στεναγμοί
κι έχε γεια.
Παλληκάρι χλωμό
σ’ ηύρανε νεκρό
στο παλιό σταυροδρόμι,
μοιρολόι η βροχή
μαύρα π’ αντηχεί
στο καλό, χλωμό παιδί,
σαν τη μάγισσα
σε πήρε η Κυριακή.
|  |
Complainte de la pluie
Un dimanche soir
Où tu avances seul
Pas même une porte où entrer
Une pierre où t’arrêter
Et où que tu ailles, pauvre enfant,
Ton chagrin t’attend
Dans un coin.
Pauvre type
Nous deux attendions
Au bistrot
Ton chagrin est un cauchemar
Arrête de souffrir
La vie passe vite
Deux verres de vin, deux gémissements
Et reste en bonne santé.
Pauvre type
Ils t’ont trouvé mort
Au vieux carrefour
La pluie, une plainte
Qui supporte le deuil
Bon voyage, pauvre enfant,
Comme une sorcière
Le dimanche t’a pris.
|
