 |
Εσύ κι εγώ κι οι δρόμοι,
το φως δε λέει συγγνώμη,
τρέμει, χαράζει κι ανασταίνεται,
μάτια που κλαίτε μ’ αρρωσταίνετε
ζητώντας τ’ όνειρο
μια ζωή παραμύθι κι όνειρο.
Κλειδί που σπάει στη μέση
η λογική μου κι η τρέλα μου
μια μολυβιά στη φανέλα μου
την Κυριακή σαν ξυπνήσω γέλα μου,
φοβάμαι φως μου
μ’ ένα σώμα μια ψυχή
δίδυμος γκρεμός η ενοχή.
Εμείς οι δυο κι οι φόβοι
ψωμί ζεστό που κόβει
ένας εργάτης κάπου απέναντι
όσα σου δίνω είναι έναντι
σε κάποια πρέπει μου
μια ζωή να χωράει στη τσέπη μου.
|  |
Toi, moi et les routes,
La lumière ne pardonne pas,
Elle tremble, se lève et ressuscite,
Des yeux qui pleurent me rendent malade,
Cherchant le rêve
Le conte et le rêve, toute une vie.
Une clé qui se casse au milieu
C’est ma logique et ma folie
Un gribouillis sur mon maillot
Se moque de moi lorsque je m’éveille le dimanche
J’ai peur mon amour
Avec un corps, une âme
La culpabilité avec le vide pour jumeau
Nous deux et les peurs
Du pain chaud que coupe
un ouvrier quelque part en face
Tout ce que je te donne n’est qu’un acompte
Sur ce que je dois
Une vie qui doit tenir dans ma poche.
|
