 |
Αφήγηση:
Κι οι περισπούδαστοι πισωπατήσαν.
Στης ντροπής τα έδρανα καθίσαν,
να μιλήσουν, τάχα, να κρυφτούν.
Κι όμως να κι ανδρειωμένοι
τα φτερά ανοίξαν στις κερκόπορτες
μπροστά σταθήκαν και βροντοφώναξαν ξανά:
"Μολών Λαβέ".
Δεν είναι μύθος μη γελιέστε,
στις μέρες μας χαθήκατε μα δεν ξεχνιέστε
σε τούτους τους άμοιρους καιρούς.
Τραγούδι:
Εκείνο το πρωί
λες και δεν ήθελε να ξημερώσει
κι η μέρα φοβότανε
λες και δεν ήθελε ο ήλιος ν’ ανατείλει
να μη δει το κακό που ερχότανε.
Τα πουλιά λουφάξαν στις φωλιές τους
αισθανθήκαν το μεγάλο κακό
τις χιλιάδες ανάσες
και μεμιάς των σοφών τα χαρτιά
τα τυλίξανε πύρινες γλώσσες.
Αστραπές και βροντές
χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου.
Λυσσασμένα σκυλιά
να ξεσκίσουν ξανά
θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου.
Αστραπές και βροντές
χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου.
Λυσσασμένα σκυλιά
να ξεσκίσουν ξανά
θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου.
Πατρίδα μου αγαπημένη
ποια κατάρα σε βαραίνει πόση μοναξιά.
Τα παιδιά σου διαλεγμένα
σ’ ένα θάνατο ταγμένα και στη ξενιτιά.
Πατρίδα μου ...
Αφήγηση:
Που είστε παλληκάρια;
Γιατί; και πώς μπορείτε να είστε ξεχασμένοι;
Αυτό είναι το παράπονο που οργή στα χείλη φέρνει.
Τραγούδι:
Εκείνο το πρωί
λες και δεν ήθελε η αυγή να φέρει
για το χάραμα χρώματα
λες και δεν ήθελε ο ήλιος να προσφέρει
να μη δούμε το αίμα στα σώματα
ουρλιαχτά που φωνάξαν "ΑΕΡΑ"
θα θυμόμαστε εκείνη τη μέρα
τη χαμένη πατρίδα.
Στης Ελλάδας τον κόρφο ως πότε
θα φωλιάζουν ηγέτες προδότες.
Αστραπές και βροντές
χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου.
Λυσσασμένα σκυλιά
να ξεσκίσουν ξανά
θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου.
Αχ Ελλάδα λυπημένη έρημη μα δοξασμένη
πόσο σ’ αγαπώ
Οι ήρωες που μας ζητάνε να μη δώσουμε
να φάνε κι άλλο μερτικό.
Πατρίδα μου ...
Αφήγηση:
Παλέψαμε, δώσαμε μάχες, τις κερδίσαμε.
Στη κορφή της γνώσης, να! σταθήκαμε.
Κι ήτανε τότε που πάνω μας πέσαν βάρβαροι
κι όλοι οι μικροί φτωχοί κι ανόητοι για να μας λιώσουν.
Μα γεννήσαμε το Γέρο του Μοριά και τον Καραΐσκάκη.
Ποιους αναστήσαμε ξανά; Πού είστε παλληκάρια;
Γιατί και πως μπορείτε να είστε ξεχασμένοι;
Αυτό είναι το παράπονο που οργή στα χείλη φέρνει.
Στης Ελλάδας τον κόρφο ως πότε θα φωλιάζουν ηγέτες προδότες;
Τραγούδι:
Πατρίδα μου πόσο σ’ αγαπώ,
Πατρίδα μου πόσο σ’ αγαπώ.
Πατρίδα μου πόσο σ’ αγαπώ,
Πατρίδα μου πόσο σ’ αγαπώ!!!!!
|  |
Racconto:
Ed i sapientoni sono tornati sui loro passi
Si sono seduti alle cattedre della vergogna
a parlare, ovvero a nascondersi
Eppure ci sono anche dei prodi
Che hanno spiegato le ali alle kerkoporte*
Si sono parati davanti e ancora gridato con voce di tuono”
‘Venite a prenderle’ *
Non e’ una favola, non ridete
ai nostri giorni vi siete persi ma non siete dimenticati
In questi tempi infausti
Canzone:
Quella mattina
Come se non volesse farsi chiaro
Ed il giorno avesse paura
Come se il sole non volesse sorgere
Per non vedere il male che incombeva.
Gli uccelli si rintanavano nei loro nidi
Sentivano il gran male
le migliaia di sospiri
e tutto a un tratto i testi dei saggi
Furono spazzati via da lingue di fuoco
Tuoni e fulmini
sfregiano atrocemente il tuo corpo
Cani rabbiosi
Pronti a sbranare di nuovo
vogliono ora come carne la tua terra
Tuoni e fulmini
sfregiano atrocemente il tuo corpo
Patria mia amata
Quale maledizione ti affligge, quanta solitudine-
I tuoi figli hanno scelto
o un vincolo di morte o la terra straniera.
Patria mia…
Narrazione:
Dove siete prodi?
Perché? e come potete essere dimenticati?
Questo e’ il dolore che porta la rabbia sulle labbra
Canzone:
Quella mattina
Come se l’ alba non volesse
Portare i colori per l’ aurora
Come se il sole non volesse offrirsi
Perché non vedessimo il sangue sui corpi
Urla che gridano “All’ attacco!”
Ricorderemo quel giorno
La patria perduta
In seno alla Grecia fino a quando
Si annideranno guide traditrici.
Tuoni e fulmini
Dilaniano con odio il tuo corpo
Cani sciolti
A strappare di nuovo
Vogliono ola la tua terra come fosse carne
Oh Grecia sofferente, sola, ma orgogliosa
Quanto ti amo
Agli eroi che ci cercano non diamo loro
Da mangiare un altro pasto.
Patria mia...
Racconto:
Abbiamo combattuto, dato battaglie, e le abbiamo vinte
In cima alla sapienza, sì fin lì ci siamo innalzati
Ed era allora che ci sono caduti i barbari
E tutti quei poveracci e stolti a scioglierci
Ma abbiamo dato i natali al Vecchio di Moria*, ed a Karaiskaki*
A chi abbiamo permesso di risorgere? Dove siete prodi?
Perché e come potete essere dimenticati?
Questo che è il dolore che mi porta la rabbia sulle labbra
In seno alla Grecia fino a quando si annideranno capi traditori?
Canzone:
Patria mia quanto ti amo.
Patria mia quanto ti amo.
Patria mia quanto ti amo.
Patria mia quanto ti amo!!!!!
|
