 |
Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα
ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα στάλα
θα `πεφτε από τα μάτια τα μεγάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα
Μια και με γράψανε φονιά
πήρα τον κόσμο παγανιά
και την ζωή σεργιάνι
κακό να κάνω στους κακούς
που εσύ μονάχα τους ακούς
μα ο νους σου δεν τους πιάνει
Στην ερημιά που `χα βρεθεί
με το `να χέρι στο σπαθί
και τ’ άλλο στο βαγγέλιο
ήρθαν μανάδες κι ορφανά
κι είπα το δάκρυ που πονά
να τους το κάνω γέλιο
Μα τώρα που `φτασε η στιγμή
να κλείσουν οι λογαριασμοί
ποιος τάχα θα μπορέσει
να δει πως είχα μια καρδιά
σαν της αγάπης τα παιδιά
και να με συγχωρέσει;
|  |
If they drag me to the noose at dawn
Mother, Mother, Mother dear
Drop-by-drop I know your tears
Would flow from eyes so clear
Mother, Mother, Mother dear.
Once they branded me a killer
I took the world by storm
And made it my life’s decree
To harm those who hurt me
Whom you know well
But find hard to believe.
In the wasteland I was in,
I had a sword in one hand
And a Bible in the other.
Mothers and orphans came to me
And I thought I could turn
their pain and tears into laughter.
The time is finally here
That ledgers are made clear.
To ask who can agree,
That the heart that was in me
was but a child’s amity
And who can forgive me?
|
