 |
Πώς βαριέμαι σε τούτη την ακτή
που ο ήλιος με ξεραίνει
δεν είμ’ έρημος, δεν είμαι νησί
μα ούτε κι η Ελένη
και το `ξερες.
Πώς θα μοιάζω μετά από καιρό
πως μ’ έχεις σημαδέψει
με κρατάς και να φύγω δεν μπορώ
κανείς μας δε θ’ αντέξει
και το `ξερες.
Πέφτω στη θάλασσα και πάλι βρέχομαι
και πάλι έρχομαι κοντά.
Μέσα απ’ τα κύματα πιάνω τα σήματα
που με φωνάζουν στ’ ανοιχτά.
Πώς βαριέμαι σε τούτη την ακτή
που μ’ έχεις φυλακίσει
δεν είμ’ άνεμος, δεν είμαι πανί
δε λέει να φυσήξει
και το `ξερες.
Πώς θα μοιάζουν μετά από καιρό
οράματα που ζούμε
στην ακτή με τ’ αθάνατο νερό
κι οι δυο μας θα χαθούμε
και το `ξερες.
|  |
Come mi annoio su questa spiaggia
dove il sole mi prosciuga
non sono un deserto, non sono un'isola
ma neppure sono Elena
e lo sapevi.
Cosa sembrerò dopo un po' di tempo
come mi hai segnato
mi trattieni e non posso andar via
nessuno di noi resisterà
e lo sapevi.
Mi tuffo in mare e mi bagno di nuovo
e di nuovo mi avvicino.
In mezzo alle onde ricevo i segnali
che mi chiamano vero il largo.
Come mi annoio su questa spiaggia
dove mi hai imprigionato
non sono vento, non sono vela
non c'è un filo d'aria
e lo sapevi.
Cosa sembreranno dopo un po' di tempo
le visioni che viviamo
sulla spiaggia con l'acqua immortale
tutti e due ci perderemo
e lo sapevi.
|
