 |
Σαν λαβωμένο περιστέρι,
χωρίς φωλιά και δίχως ταίρι
σε κόσμο ζούσα σκοτεινό.
Κι άπλωσες μια νυχτιά το χέρι
κι ήρθε στο χέρι μου τ’ αστέρι
μ’ ένα σου βλέμμα φωτεινό.
Αν προδοθείς, μην κλαις αιώνια,
σαν αστραπές φεύγουν τα χρόνια,
βρες μιαν αγάπη πιο πιστή.
Ξαναγυρνούν τα χελιδόνια,
άλλη φωλιά χτίζουν στα κλώνια,
όταν η πρώτη γκρεμιστεί.
Ήρθε το γέλιο σου σαν βρύση
την ερημιά μου να ποτίσει,
να ξανανθίσει μια φορά.
Τα χείλη σου, γλυκό μεθύσι.
τις αναμνήσεις έχουν σβήσει,
τον πόνο κάνανε χαρά.
|  |
Come un piccione ferito,
senza nido, senza compagna,
ho vissuto in un mondo d'oscurità.
E una notte stendesti la mano
e alla mia mano giunse una stella
con un tuo sguardo luminoso.
Se sei tradito, non piangere per l'eternità,
gli anni se ne vanno in un lampo,
trovati un amore più fedele.
Le rondini ritornano,
sui rami costruiscono un altro nido ,
quando il primo è crollato.
Venne il tuo riso come una fonte
ad irrorare la mia solitudine,
perché fiorisca ancora una volta.
Le tue labbra, dolce ebbrezza,
hanno cancellato i ricordi,
il dolore lo hanno trasformato in gioia.
|
