 |
Γως να ξορκίσω, πες μου πως, τούτο τον φόβο
πως να μπορέσω του θανάτου τη βοή
θυσίες μπολιασμένες στη ντροπή,
στου γκρι τις αποχρώσεις ξημερώνω
μ’ εσένα που μιλάς γι αγάπη μόνο.
Ο χρόνος παγιδεύτηκε στον χρόνο
πως τσάκισε απόψε η ζωή,
στου γκρι τις αποχρώσεις ν’ ανταμώνω,
Πατρίδες δικασμένες στη σιωπή
κι εσένα που μιλάς γι αγάπη μόνο.
Μα ανάμεσα στη γη και στους αγγέλους
στο πιο ψηλό πεζούλι θα σταθώ,
να σου χαρίζω χώμα ιερό
και ένα γιασεμί που μεγαλώνω
για ‘σένα που μιλάς γι αγάπη μόνο
Πουλιά που ξεδιψάσανε στο κύμα
θαρρώ πως φτερουγούν σε νέα γη
εκεί που ο Θεός σβήνει το κρίμα,
λουλούδιασες κι απόψε την ψυχή
εσύ, που μου μιλάς γι αγάπη μόνο.
|  |
Wie kann ich, sag mir wie, diese Angst austreiben?
Wie kann ich das Gebrüll des Todes ertragen
Opfer, die der Schande aufgepfropft sind,
In Grautönen dämmere ich
mit dir, der nur von Liebe spricht.
Die Zeit ist in der Zeit gefangen
wie das Leben heute Nacht gebrochen ist,
in den Schattierungen des Grauens zu treffen,
Heimatländer, die in der Stille gerichtet werden
und du, der du nur von Liebe sprichst.
Doch zwischen Erde und Engeln
werde ich auf der höchsten Terrasse stehen,
um dir heiligen Boden zu schenken
und einen Jasmin, den ich pflanze
für dich, der du nur von Liebe sprichst
Vögel, die ihren Durst auf der Welle gestillt haben
Ich glaube, sie fliegen in ein neues Land
wo Gott das Mitleid wegwischt,
Du hast heute Nacht die Seele erblühen lassen
Du, der du zu mir nur von der Liebe sprichst.
|
