 |
Γως να ξορκίσω, πες μου πως, τούτο τον φόβο
πως να μπορέσω του θανάτου τη βοή
θυσίες μπολιασμένες στη ντροπή,
στου γκρι τις αποχρώσεις ξημερώνω
μ’ εσένα που μιλάς γι αγάπη μόνο.
Ο χρόνος παγιδεύτηκε στον χρόνο
πως τσάκισε απόψε η ζωή,
στου γκρι τις αποχρώσεις ν’ ανταμώνω,
Πατρίδες δικασμένες στη σιωπή
κι εσένα που μιλάς γι αγάπη μόνο.
Μα ανάμεσα στη γη και στους αγγέλους
στο πιο ψηλό πεζούλι θα σταθώ,
να σου χαρίζω χώμα ιερό
και ένα γιασεμί που μεγαλώνω
για ‘σένα που μιλάς γι αγάπη μόνο
Πουλιά που ξεδιψάσανε στο κύμα
θαρρώ πως φτερουγούν σε νέα γη
εκεί που ο Θεός σβήνει το κρίμα,
λουλούδιασες κι απόψε την ψυχή
εσύ, που μου μιλάς γι αγάπη μόνο.
|  |
Comment puis-je exorciser, dis-moi comment, cette peur ?
Comment supporter le rugissement de la mort
des sacrifices greffés sur la honte,
Dans les nuances de gris, je me lève
avec toi qui ne parle que d'amour.
Le temps est piégé dans le temps
Comment la vie est brisée ce soir,
dans les nuances de gris pour se rencontrer,
Des patries jugées en silence
et toi qui ne parles que d'amour.
Mais entre la terre et les anges
Je me tiendrai sur la plus haute terrasse,
pour te donner une terre sacrée
et un jasmin que je cultive
pour toi qui ne parles que d'amour
Les oiseaux qui se sont désaltérés sur la vague
Je crois qu'ils s'envolent vers une nouvelle terre
où Dieu efface la pitié,
Tu as fleuri l'âme ce soir
Toi qui ne me parles que d'amour.
|
