 |
Καημός αλήθεια να περνώ
του έρωτα πάλι το στενό
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά
μια μέρα του θανάτου.
Στενό βαθύ και θλιβερό
που θα θυμάμαι για καιρό
τι μου στοιχίζει στην καρδιά
το ξαναπέρασμά του.
Ας είν’ ωστόσο, τι ωφελεί
γυρεύω πάντα το φιλί
στερνό φιλί, πρώτο φιλί
και με λαχτάρα πόση.
Γυρεύω πάντα το φιλί
αχ, καρδιά μου
που μου το τάξανε πολλοί
κι όμως δεν μπόρεσε κανείς
ποτέ να μου το δώσει.
Ίσως μια μέρα όταν χαθώ
γυρνώντας πάλι στο βυθό
και με τη νύχτα μυστικά
γίνουμε πάλι ταίρι
Αυτό το ανεύρετο φιλί
που το λαχτάρησα πολύ
σαν μια παλιά της οφειλή
να μου το ξαναφέρει.
|  |
Vero tormento per me attraversare
di nuovo la strettoia dell'amore
finché cadrà l'oscurità
in un giorno di morte.
Strettoia profonda e triste
e ricorderò per molto tempo
quanto costa al mio cuore
attraversarla di nuovo.
Che sia comunque, a che serve?
cerco sempre il bacio
ultimo bacio, primo bacio
e con quanto desiderio!
Cerco sempre il bacio
ah, cuore mio,
che tanti mi promisero
ma nessuno mai
fu capace di darmelo.
Forse un giorno quando sarò perduta
toccando di nuovo il fondo
e con la notte, segretamente,
di nuovo non sarò sola,
questo bacio ritrovato
che tanto ho desiderato
come un suo vecchio debito
la notte me lo riporterà.
|
