Τη μέρα που τα μάτια μου θα κλείσω,
άτεκνος κι άνευ διαθήκης,
καθώς θα κάνω ένα βήμα αντί για πέντε,
μόνον η λήθη θα μ’ έχει κληρονόμο.
Η ζωή μου, αψιμαχία μέσα στην παράλυση.
Η καρδιά μου περίπου στο σχήμα της Ελλάδας.
Τις όποιες χάρες μου εσκόρπισα σε
Δευτέρες
Τρίτες
Τετάρτες
κ.ο.κ.

Αλλά εσείς,
φίλοι μου,
που μου μαθαίνατε τι γίνεται στον κόσμο
ήθελα να’ σαστε περήφανοι για μένα.
Γι’ αυτό επινόησα ένα σώμα απ’ ανέμελα εξαρτήματα
που άριστα τα συναρμολογείτε
αν και δεν εσωκλείονται οδηγίες.