Ήταν εργοστάσιο-θυμάμαι -το σχολείο,
άλεθε όλο μας το τοπίο, μουτζουρώναμε
με μαύρο μαρκαδόρο το θρανίο, μαύρος άνοιγε
ανάμεσα στα πόδια μας γκρεμός, είχα ένα φίλο
τον σιώπησε για πάντα ο διαμελισμός.
όχι!, -είπα, δίχως να φαίνομαι θα σκαρφαλώνω
και θα φτάνω σ΄όλα τα στάδια της ωρίμανσής μου,
θα φτάνω και θα στέκομαι σ’ ό,τι απόμεινε
από τούτο τ ’ απόμερο τοπίο