Κι όλα, εδώ, μου είναι γνώριμα:
Το φεγγάρι που δεν ανέτειλε ακόμη,
Όσα δέντρα χαιρετούν τους έρωτες που στέγασαν,
Βγάζοντας το καπέλο, σαν τον κλόουν Μίσκα,
Κι ένα, φαντάζομαι ξυπόλητο, αγγελούδι
Να κλαίει για το χαμένο τσέρκι των παιδιών.