Καθείς με σκέψιμο βαθύ να καταλάβει προσπαθεί, ποιος ήνωσε μ’ εν νεύμα
Την ύλη και το πνεύμα.
Εγώ παιδάκι χαρωπό, εγώ μ’ ακούς?, θα σου το πω, και ποιος και πως το κάνει
Αυτό που σε λανθάνει.
Από την ύλη τη βουβή πλέκει ο θεός ένα κλουβί, κι ανοίγει παραθύρια σ’ αυτό
Πέντε αισθητήρια.
Έπειτα βάλλει ένα πουλί μες στο κλουβάκι που λαλεί, με ίδια τη λαλιά του
ό,τι θωρεί δω κάτου.

Έι το πουλάκι το ταχύ, είν’ αυτό που λεν ψυχή
Και το κλουβάκι του είναι σώμα, βαρύ, βαρύ σαν χώμα.

Όσον αντέχει το κλουβί, και το πουλί για να διαβεί δεν βρίσκει ευκολία ειν’ η
Ζωή κι η υγεία.
Αλλ’ άμα αρχίσει να χαλνά και το πουλί τότε αρχινά και πολεμάει κι ανοίγει, ώστε να βγει
Να φύγει.
Να πάει στην πρώτη του φωλιά και στου άλλου κόσμου τα πουλιά, να αφηγηθεί μια μέρα
Ό,τι είδε εδώ πέρα.
Μα όπου η φύσις η καλή εύρει κλουβί χωρίς πουλί, σηκώνει και το παίρνει
Και σπίτι της το φέρνει.
Και καίγοντάς το προσπαθεί να ζήσει και να ζεσταθεί, γιατί είναι κρυωμένη
Κι είναι γριά η καημένη.