Έχασα τις μέρες της ζωής μου
μες στα πρωτοβρόχια των ματιών σου,
έχασα το αίμα της ψυχής μου
μέσα στους χειμώνες των χειλιών σου.

Κι όμως σε νοιάζομαι ακόμα
όπως το δέντρο λίγο χώμα
όπως η νύχτα το φεγγάρι
όπως ο κάμπος το σιτάρι.
Κι όμως σε νοιάζομαι ακόμα
τριαντάφυλλο πικρό μου στόμα.

Έντυσα στα άσπρα το κορμί σου
να περνάς αγνή σαν Παναγιά,
έκλεψα το φως του παραδείσου
στο σκοτάδι να ’σαι αστροφεγγιά.

Κι όμως σε νοιάζομαι ακόμα
όπως το δέντρο λίγο χώμα
όπως η νύχτα το φεγγάρι
όπως ο κάμπος το σιτάρι.
Κι όμως σε νοιάζομαι ακόμα
τριαντάφυλλο πικρό μου στόμα.