Μικρή ασάλευτη σκιά
που τρυφερά μ’ αγγίζει
της θλίψης το περίβλημα
ολόκληρο γκρεμίζει.

Δραπέτης σ’ ένα όνειρο
σε μία νέα πλάνη
θ’ ακολουθώ τους έρωτες
σε άγνωστο λιμάνι.

Χορεύω μέσα στης ψυχής
τα πιο μεγάλα αλώνια
σκεπάζω πάλι τα παλιά
μ’ ολόλευκα σεντόνια.

Κι η μεθυσμένη μου ψυχή
στου δειλινού το χρώμα
θ’ αναζητά τα όρια
που έχει αυτό το σώμα.