Είναι οι κουβέντες μου ορφανές
πώς να σ’ αγγίξω αγάπη μου,
μαρμάρωσε το δάκρυ μου
αυτές τις δύσκολες στιγμές.

Ήταν δυο λεύκες που αγκαλιάστηκαν
δυο περιστέρια που μοιράστηκαν
τον ήλιο και τον ουρανό
την άβυσσο και τον γκρεμό.
Ήσουν εσύ κι ήμουν εγώ,
ήσουν εσύ κι ήμουν εγώ.

Πως μεγαλώνουν οι σκιές
στης νύχτας την παράσταση,
έχει ο καημός ανάσταση
και μας ματώνει τις πληγές.

Ήταν δυο λεύκες που αγκαλιάστηκαν
δυο περιστέρια που μοιράστηκαν
τον ήλιο και τον ουρανό
την άβυσσο και τον γκρεμό.
Ήσουν εσύ κι ήμουν εγώ,
ήσουν εσύ κι ήμουν εγώ.