Ποιο είναι τούτο το θεριό με φρύδια γιαταγάνια
καβάλα πάνω στ’ άλογο να σκίζει τα ρουμάνια.

Ε’ ριζαμ’ για σταθέστε
για πέτε μ’ τίνος έν ατό το παλικάρ’.
Απόθεν εν και ποίος είν’ τα γονεκά τ’.

Βασίλουστα τον λέγανε.
άι γιαβρούμ, γιαβρούμ, γιαβρούμ.

Την ώρα που πολέμαγεν και σφύριζεν το βόλι
ψηλά την ουρανόπορτα ορθάνοικτη κρατούσε.
Μη και του στήναν παγανιά διαβόλοι και τριβόλοι
κι εκεί ψηλά το μπόι του η πόρτα δε χωρούσε.

Ποιος είναι αυτός με τ’ άρματα, τα μαύρα τα πεσλίκια
π’ όπου περνάει καρπίζουνε στα κλώνια φυσεκλίκια.

Παίδια ατόσων χρονών εγένουμνε πολλά και ολίγα είδα
αμάν αμόν ατό το παλικάρ’ καμία πουθέν κι είδα.

Βασίλουστα τον λέγανε.
άι γιαβρούμ, γιαβρούμ, γιαβρούμ.

Μες στο χορό τα μάτια του διπλές φωτιές πετούσαν
οι κεμεντζέδες στέναζαν κι αυτός χορεύει ακόμα.
Στα χέρια του π’ ανέμιζαν σπαθιά λαμποκοπούσαν
κι ανοίγαν οι πατούσες του λακκούβες μες το χώμα.