Ήσουνα δέκα χρονών κι εγώ μόλις γεννιόμουν
πήγαινες στο λύκειο κι εγώ δημοτικό.
Φόραγες ψηλά τακούνια, εγώ παιδί φοβόμουν
εσύ στα πάρτι πήγαινες κι εγώ έπαιζα κρυφτό.

Είσαι λάμα μαχαιριού που σκοτώνει τα όνειρα μου,
που ματώνει την καρδιά μου.
Είσαι λάμα μαχαιριού, είσαι ένα θολό τοπίο
που το βλέμμα μου ξοδεύω, ομορφιά μου σε χαζεύω,
μ’ όποιον είσαι τον ζηλεύω.

Εγώ δεκάξι έγινα, μεγάλωσα λιγάκι
μα εσύ είκοσι έξι την είχες δει αντράκι.
Πως έχεις ζήσει τη ζωή σου κι όλα τα ‘χεις χορτάσει
μα αυτή η κωλοκατάσταση πολύ μ’ έχει κουράσει.

Είσαι λάμα μαχαιριού που σκοτώνει τα όνειρα μου,
που ματώνει την καρδιά μου.
Είσαι λάμα μαχαιριού, είσαι ένα θολό τοπίο
που το βλέμμα μου ξοδεύω, ομορφιά μου σε χαζεύω,
μ’ όποιον είσαι τον ζηλεύω.

Σ’ ένα μήνα θα ‘μαι είκοσι κι εσύ στην εκκλησία
ο γάμος σου για μένανε θα είναι μια κηδεία.
Έτσι λοιπόν κορίτσι μου τελειώνει μια ιστορία
που μόνος μου την έζησα από τα δεκατρία.
Είσαι λάμα μαχαιριού.