Σκέφτομαι πολλά, σκέφτομαι τ’ απίθανα
μπλέκω το μυαλό μου σε δρόμους περιττούς.
Πάντα η λεπτομέρεια νόμιζα θα με ‘σωζε
μα έχανα τους στόχους τους ουσιαστικούς.

Έχανα τον έρωτα, έχανα τους φίλους μου
έχανα τον ύπνο μου ξέχναγα κι εσένα.
Κέρδιζα τα περιττά κι όλα τα απέριττα
τελικά κατάλαβα πως ζω σε ένα ψέμα.

Σκάλωνα με το τίποτα μια κίνηση, ένα βλέμμα
για μένα ήταν αρκετό να πω βεβιασμένα
ότι κάποιος μου ξίνισε, ο άλλος μου βρωμάει
μα με τη σκέψη την πολλή χαμένη πάει η ζωή.

Έχανα τον έρωτα, έχανα τους φίλους μου
έχανα τον ύπνο μου ξέχναγα κι εσένα.
Κέρδιζα τα περιττά κι όλα τα απέριττα
τελικά κατάλαβα πως ζω σε ένα ψέμα.

Στο τέλος ξανασκέφτηκα ν’ αρχίσω απ’ την αρχή
μα το μηδέν βαρύ και δεν με συγκινεί.
Χρειαζόμαστε όλοι στη γη κι εγώ κι εσύ κι αυτός κι αυτή
κανείς δεν είναι περιττός και κανένας αρκετός.

Ας χάσω και τον έρωτα, ας χάσω και τους φίλους μου,
ας χάσω και τον ύπνο μου αφού έχασα εσένα.
Θα μείνω αμετανόητος, στη φαντασία μου πιστός
καλύτερα παράξενα, παρά συνηθισμένα.