Βλέπω δυο μάτια στην κορνίζα
να ζωντανεύουν και βουρκώνω
και η βροχή απ’ τη μαρκίζα
στο πρόσωπο μου στάζει πόνο.

Βροχή και δάκρυα γίναν ένα
γιατί να ζω χωρίς εσένα.
Βροχή και δάκρυα γίναν ένα
γιατί να ζω χωρίς εσένα.
Γιατί, γιατί.

Φεύγουν οι μέρες κι εγώ μένω
σ’ ένα Σαββάτο, σ’ ένα αντίο,
μοιάζουν με ταύρο κρεμασμένο
πάντα στο ίδιο το σημείο.

Βροχή και δάκρυα γίναν ένα
γιατί να ζω χωρίς εσένα.
Βροχή και δάκρυα γίναν ένα
γιατί να ζω χωρίς εσένα.
Γιατί, γιατί.