Βάλε στην κούπα μου κρασί
και μίλα μου με εκείνα
τα λόγια που χορταίνουνε
της μοναξιάς την πείνα

Πες μου για ανθρώπων θαύματα
και για αγίων πτώσεις
Για τα μολύβια που έβγαλες
φτερά να τα σηκώσεις

Για τη ζωή που σπαρταρά
στου κρεμμυδιού το κέντρο
που κάνει στίχο τον καημό
και το σποράκι δέντρο

Για αυτούς που αναστήθηκαν
σ’ ενός φιλιού την πλάνη
και τα όνειρα που δάμασαν
της γης οι τσιρκολάνοι

Βάλε στην κούπα μου
κρασί κι αν θες μη λες
κουβέντα ο Βετελγόζης
πρόβαλε στου ουρανού την τέντα

Δες τη ζωή που σπαρταρά
στου κρεμμυδιού το κέντρο
που κάνει στίχο τον καημό
και το σποράκι δέντρο