Κλεμμένα φιλιά περνάν και χάνομαι
τα χείλη υγρά απάνω σου πιάνομαι.
Ξένε σαν χάνω τον έλεγχο φιλώ σαν γυαλί
παράνομο κι έντρομο το κάθε φιλί

Κι είναι τα βράδια μου καρφιά
μαλώνουνε δίχως να τ’ αγγίξω,
σαν μαραμένα γιασεμιά
άνθη μ’ αγκάθια να στολίσω.

Κι είναι οι νύχτες άγευστες
ξαπλώνω πλέον από συνήθεια,
στιγμές που δεν τις πρόλαβες
σ’ ότι φοβόμουν εκεί σε βρήκα.

Κλεμμένη ζωή αντέχει να κρύβεται
του κόσμου η ντροπή τη γδύνει και γδύνεται.
Βουλιάζει η σιωπή σαν λέω πως αφήνομαι
η δίψα στεγνή για λίγο υποκλίνομαι σε λάθος ζωή.

Κι είναι τα βράδια μου καρφιά
μαλώνουνε δίχως να τ’ αγγίξω,
σαν μαραμένα γιασεμιά
άνθη μ’ αγκάθια να στολίσω.

Κι είναι οι νύχτες άγευστες
ξαπλώνω πλέον από συνήθεια,
στιγμές που δεν τις πρόλαβες
σ’ ότι φοβόμουν εκεί σε βρήκα.