Τ΄ αντρίκιο μου βλέμμα θολό την κοιτούσε
κι εκείνη χανόταν καθώς προχωρούσε.
Την έπαιρνε η νύχτα σ’ απόμακρα μέρη
μια μες στην καρδιά μου η θλίψη μαχαίρι.

Κι αλίμονο τώρα στην άδεια ζωή μου,
στην κρύα καρδιά μου, στη μαύρη ψυχή μου.
Κι αλίμονο τώρα στις έρημες νύχτες
εγώ και πόνος οι μόνοι ξενύχτες.

Στην κρίσιμη ώρα βαριά κάθε σκέψη
εκείνη χανόταν και ποιος να της φταίξει.
Πως θα ‘φευγε μόνη για άγνωστους τόπους
τι γράφει η μοίρα σε μας τους ανθρώπους.

Κι αλίμονο τώρα στην άδεια ζωή μου,
στην κρύα καρδιά μου, στη μαύρη ψυχή μου.
Κι αλίμονο τώρα στις έρημες νύχτες
εγώ και πόνος οι μόνοι ξενύχτες.