Σ’ μεγάλην εξοριά, σ’ ένα λαγκάδι
μιάν ταχυνήν επήγα στο κουράδι,
σε δέντρη, σε λιβάδια, σε ποτάμια,
σε δροσερά και τρυφερά καλάμια.
Μέσα στα δέντρη εκείνα τ’ αθισμένα
που ‘βόσκαν τα ‘λαφάκια τα καημένα,
στη γής τη δροσερή, στα χορταράκια
που γλυκοκελαϊδιούσαν τα πουλάκια
πανώρια λυγερή, πανώρια κόρη
πού ‘χε καλή καρδιά κι ωριά στα θώρη.
Έβλεπε κάποια πρόβατα δικά τζη
κι έλαμπε σαν τον ήλιο η-γι-εμορφιά τζη,
ξαθά ‘σαν τα μαλλιά τση κεφαλής τση,
καμάρι και στολή ‘ντον το κορμί τζη
κι η φορεσά ‘που ‘φόργιεν ήντον άσπρη
κι έλαμπε σαν τον ουρανό με τ’ άστρη.
Στρέφομαι και θωρώ τηνε στ’ αμάθια
και η καρδιά μου ‘γίνη τρία κομμάθια
γιατί έρωντα είχαν, τον γυρεύγα’
και να με σαϊτέψουν επαλεύγα’,
γιατί έρωντα είχαν και παιγνίδια
κι εθανατώσαν την καρδιάν αιφνίδια.
Ομπρός στη βρύση πέφτω λιγωμένος
κι η κόρη εθάργιε κι είμ’ αποθαμένος.
Εσίμωσ’ οθ’ εμένα και γνωρίζει
πως είμαι λιγωμένος κι αρχινήζει,
απού τη γής εμάζωξε για ‘μένα
λουλούδια και βοτάνια μυριγμένα…
το πρόσωπό μου ξαναραίνει πάλι
για να με συνηφέρει απού τη ζάλη…
Σ’ μεγάλην εξοριά, σ’ ένα λαγκάδι
μιαν ταχυνήν επήγα στο κουράδι…