Είμαστε όλοι πολύ μικροί
δίχως φίρμα θεατρίνοι
σ’ επαρχία μακρινή
άγνωστοι κατατρεγμένοι.

Ένας Μίμης, κάποια Ίρμα
σαν θλιμμένοι αρλεκίνοι
με τη θλίψη και τη πείνα
που ποτέ δεν μας αφήνει.

Και βλαστήμησα τη τέχνη την υψηλή
όλους τον Ίψεν, το Σαίξπηρ, το Μολιέρο,
είναι αλήθεια πως πεινούσαμε πολύ
κι αν θα χορτάσουμε ποτέ δεν ξέρω.

Μέσα στις λάσπες προχωράμε
σε μπουλούκια τριγυρνάμε,
σαλτιμπάγκοι, ακροβάτες
και τη δόξα κυνηγάμε.

Με τραγούδια και παράτες
τις ζωές μας ξεγελάμε.

Και βλαστήμησα τη τέχνη την υψηλή
όλους τον Ίψεν, το Σαίξπηρ, το Μολιέρο,
είναι αλήθεια πως πεινούσαμε πολύ
κι αν θα χορτάσουμε ποτέ δεν ξέρω.