Εγώ και το κορίτσι μου
είμαστε φτωχαδάκια,
στη φτώχια μεγαλώσαμε
με πίκρες και φαρμάκια.

Είναι κορίτσι του λαού
και δεν γυρεύει λούσα,
ντύνεται πάντοτε σεμνά
με τα δικά μου γούστα.

Ξεχωριστά αισθήματα
δεν έχει στην καρδιά της,
εγώ της δίνω τη στοργή
κι εκείνη τα φιλιά της.