Όντε θα σ’ αναστορηθώ
ότι δουλειά κι αν κάνω,
ο νους μου διασκορπίζεται
και το μυαλό μου χάνω.

Όντε θα σ’ αναστορηθώ
μα τα ξεχνώ σου κι όλα,
ψήνομαι και μαραίνομαι
σαν την κομμένη βιόλα.

Όντε θα σ’ αναστορηθώ
κιτρομανταρινιά μου,
ευθύς αναπεταρίζουνε
τα φύλλα τση καρδιάς μου.

Όντε θα σ’ αναστορηθώ
απίδι μου δροσάτο,
σαν τον καλό τον χορευτή
παίζει η καρδιά μου σάλτο.

Όντε θα σ’ αναστορηθώ
ο νους μου χιαχιρντίζει,
με τα πετούμενα πουλιά
ολημερίς γυρίζει.

Όντε θα σ’ αναστορηθώ
το αίμα μου μαργώνει
κι ο νους μου διασκορπίζεται
σαν τ’ άχερα στ’ αλώνι.

Όντε θα σ’ αναστορηθώ
την ώρα απού θερίζω,
με ράπες κι αποκόντυλα
τα μάτια μου σκουπίζω.

Όντε θα σ’ αναστορηθώ
στα όρη που γυρίζω,
ψωμί βαστώ στη βούρια μου
μα δε το γεματίζω.

Όντε θα σ’ αναστορηθώ
με τα θεριά μαλώνω
και με τσι δράκους πολεμώ
και σαν σε δω μερώνω.

Αναστορούμαι που και που
βραδιές που μ’ έχουν κάψει,
που ροζανάραμε μαζί
στου φεγγαριού τη λάμψη.