Σε διαδρόμους του αέρα θα με συναντάς
στο μηδέν και στο καθόλου θα ‘μαι αν ρωτάς.
Εννοείται θα μου λείψεις μα μη σταματάς
τις πολύ βαθιές σου τύψεις πάντα να νικάς.

Ότι αγαπώ πάντα με σκοτώνει,
ότι αγαπώ σαν γιορτή τελειώνει,
σαν βεγγαλικό ο έρωτας σου σβήνει
μη μιλάς με ενοχές, δική μου η ευθύνη.

Φεύγεις και δεν έχω λόγια, κλείνει η φωνή
στην υδρόγειο σου είμαι πόλη σκοτεινή.
Εννοείται με κυκλώνει το γνωστό κενό
και στο βλέμμα στο σεντόνι θέλω να πνιγώ.

Ότι αγαπώ πάντα με σκοτώνει,
ότι αγαπώ σαν γιορτή τελειώνει,
σαν βεγγαλικό ο έρωτας σου σβήνει
μη μιλάς με ενοχές, δική μου η ευθύνη.