Δεν μπορώ να ‘μαι πια μαζί σου
δε χωρώ μέσα στη ζωή σου, προχωρώ
μ’ όση δύναμη απέμεινε σε μένα

Πριν χαθώ κάτι τελευταίο σ’ αγαπώ
κι ίσως κάπου φταίω, τι να πω
τώρα πια δεν έχει νόημα κανένα.

Δεν ζω τόσο καιρό
μισώ τον εαυτό μου να κλαίει
και να μη στο λέει.
Δεν ζω βράδυ πρωί
χωρίς αναπνοή δεν αντέχω
μ’ έχεις μα δεν σ’ έχω.

Όλο δίνομαι σώμα και ψυχή
είσαι μέσα μου ανοιχτή πληγή.
Ίσως τελικά ήτανε γραφτό
να μην είμαι πια τ’ άλλο σου μισό.

Δεν ζω τόσο καιρό
μισώ τον εαυτό μου να κλαίει
και να μη στο λέει.

Πνίγομαι, σε κανένα δεν ανοίγομαι
μέχρι κι από μένα κρύβομαι
πρέπει όμως την αλήθεια ν’ αντικρίσω.

Ως εδώ θέλω να φωνάξω
και να βρω τρόπο να πετάξω, προσπαθώ
μα στο τέλος η καρδιά μου κάνει πίσω.

Δεν ζω τόσο καιρό
μισώ τον εαυτό μου να κλαίει
και να μη στο λέει.
Δεν ζω βράδυ πρωί
χωρίς αναπνοή δεν αντέχω
μ’ έχεις μα δεν σ’ έχω.

Όλο δίνομαι σώμα και ψυχή
είσαι μέσα μου ανοιχτή πληγή.
Ίσως τελικά ήτανε γραφτό
να μην είμαι πια τ’ άλλο σου μισό.

Δεν ζω τόσο καιρό
μισώ τον εαυτό μου να κλαίει
και να μη στο λέει.