Αρισμαροβιτσόβεργα
Και διαμαντένια πέτρα,
πως ήθελ' ανταμώσουμε.
το μάτι μου εξεπέτα.

Είδα τα πάλι σήμερο
Τα μάτια που μεκρίνουν,
Και που μου παίρνουνε το νου
Κι ήσυχο δεν μ' αφήνουν.

Ε-πήρα πάλι τα στενά
Κι έπεσα στο στενό σου,
Και σ' είδα και με σκλάβωσες
Μ' ένα χαμόγελο σου.

Σκλάβος σου είμαι και μπορείς
Εδά να με δικάσεις,
Μα σαν μου λύσεις τα δεσμά
Δεν θα με ξαναπιάσεις.

Βόλτα θα πάρω να στενά
Πάλι να σ' αντικρύσω,
Με την καρδιά που σκλάβωσες
Να 'ρθω να σου μιλήσω.

Καρδιά τουτή και πονέι
Ψυχή είναι και λυπάται,
Και μην τση κάνεις πείσματα
Γιατί παραπονάται.

Χωρίς να το καλοσκεφτώ
Σ' έβαλα στην καρδιά μου,
Μα επλήρωσα την ακριβά
Την περιέργεια μου.